Twee blauwe ogen kijken me aan,
klein, flets, vragend en vol verdriet.
Als je in me kon kruipen dan had je dat gedaan,
want je wil niet dat iemand je zo ziet.
Als dan de trein rustig het station uit rijdt,
kijken jou blauwe ogen me voor een tweede keer aan.
Je voelt dat mama je ook zonder woorden wel begrijpt,
en jou ogen vragen of we echt naar huis toe gaan.
Weer veilig terug in onze eigen stad beland,
kijken jou blauwe ogen me voor de derde keer aan.
Je pakt me stevig bij mijn hand,
en heel langzaam zie ik het weer beter met je gaan.
