Terug in de tijd

Soms lees je iets wat je gewoon even terug gooit in de tijd. In mijn geval is dat het blog van Rosa Timmer over een "Kruisgrijper" die me keihard ruim 25 jaar terug gooide. Een avond die ik het liefst vergeten zou. Het was op een herfstavond dat ik op weg was naar mijn toenmalig vriendje met de trein. Als 17jarige (bijna18) zat ik daar in die trein gekleed in mijn dikke felgeruite roze met blauwe winterjas, spijkerbroek aan en schoenen waar een bouwvakker jaloers op zou zijn geweest toen een of andere viezerik dacht zich het recht toe te kunnen eigenen aan mijn lijf te zitten. Gelukkig wist ik me los te rukken en de trein door te rennen maar geen enkele passagier greep in. De enige gedachte die ik had was plz laat deze trein stoppen ik wil hier uit, ik wil weg van hier.

Alles bij elkaar heeft het misschien 3 minuten geduurd maar wat was ik blij toen we bij een station stopte. Ik struikelde zowat uit de trein en sprak en klamde de conducteur aan die ik om hulp smeekte terwijl de tranen van paniek over mijn wangen rolde. De woorden kreeg ik mijn strot niet uit totdat ik die viezerik de trein uit zag komen en ik begon te wijzen en te gillen...Die man wilde me verkrachten waren mijn woorden. Gelukkig nam de conducteur direct actie en ik weet niet waar ze vandaan kwamen maar in no time stond het blauw van de politie die ook direct de viezerik in kwestie oppakte en zich over mij ontfermde. Allebei werden we meegenomen naar het bureau waar ik direct aangifte deed tegen die viezerik.

Met horten en stoten deed ik mijn verhaal, beantwoordde ik de vragen zo goed en zo kwaad als ik kon. Ik voelde me vies en smerig en kon maar niet ophouden met trillen en huilen. Helaas kwam dat niet alleen door die viezerik maar ook door de eerste vraag die ik toen kreeg van de politie..."Wat heb jij gedaan om het zelf uit te lokken?" Ik vond het toen al een vreemde vraag waar ik spontaan misselijk van werd en waar als ik er aan terug denk weer opnieuw spontaan misselijk van wordt. Want zo jong als ik toen was en met de leeftijd die ik nu heb is er in mijn opvatting wat dat betreft nog nooit iets verandert nl "Nooit mag iemand je op een dergelijke manier aanraken als je zelf niet expliciet toestemming voor gegeven hebt zelfs niet al sta je naakt voor iemands neus wulps te dansen. je blijft gewoon op zo'n manier van iemands lichaam af...period.

Als ik dan het blog van Rosa lees bekruipt me het gevoel dat er in al die tijd (ruim 25jaar dus) nog steeds weinig verandert is. Een belachelijke verplichte wachttijd (waar ik nog geen seconde begrip voor op kan brengen) die zij moet nemen mbt het doen van aangifte wegens aanranding, de manier waarop ze door omstanders maar ook zeker de politie benadert en behandeld is. Het maakt dat mijn nekharen overeind gaan staan. Het maakte dat ik terug gegooid wordt in de tijd en dat ik nu bij wat haar is overkomen dezelfde walging en kotsneigingen heb als wat toendertijd mij is overkomen. Is dit nu echt de manier waarop we met slachtoffers van aanranding en verkrachtingen omgaan?

Dikke knuff
Essie

*** De viezerik in kwestie had bekend maar werd uiteindelijk niet vervolgd wegens gebrek aan bewijs ondanks zijn bekentenis***

Thuis komen

Dit keer een blogje over onze "pleegzoon". Inmiddels is hij een prachtige 19 jarige jonge man die we zo'n 5 jaar geleden hebben leren kennen als beste vriend van onze oudste zoon. We zijn geen officiële pleegouders van hem dat is gewoon in de loop van de tijd door de band die we met elkaar hebben zo gegroeid. Voor ons is hij gewoon een deel van ons gezin.

Dat deze knul het niet makkelijk had hadden we al vrij snel in de gaten. Hij verstopte zijn verdriet, angsten en onzekerheden vaak achter zijn gulle lach. We wisten gewoon dat we niet te dicht bij moesten komen. We gaven hem ruimte en tijd om wanneer hij er aan toe was hopelijk ooit zelf te kunnen vertellen wat er allemaal in zijn koppie om ging.

In de loop van de jaren durfde hij steeds meer van zichzelf te laten zien. Langzaam maar zeker ging hij ons meer en meer vertrouwen waardoor hij durfde te vertellen wat er werkelijk allemaal in hem om ging en hoe moeilijk hij het heeft gehad en vaak nog steeds heeft. Hoe erg hij gekwetst is door mensen die zo dicht bij hem staan.

Hoe bijzonder deze band ook voor hem is bleek vanavond toen hij zoals hij wel vaker doet even onverwachts kwam aanwaaien. Even een klein momentje met ons tweetjes die me een flinke brok in de keel bezorgde. Hij vertelde me dat hij van ons heeft geleerd wat een gezin zijn is. En dat voor hem ons gezin hem een plekje heeft gegeven waar hij tot rust kan komen en waar hij zich zelf mag zijn waardoor het bij ons zijn voor hem voelt als thuis komen.


Dikke kus

Essie