In de wurggreep van de overheid

In het kader van de #jeugdwet die dit jaar is ingegaan spreek ik nogal eens wat mensen die hiermee te maken hebben. Er zijn dan ook nogal wat veranderingen doorgevoerd met het ingaan van deze wet. Dat het allemaal niet soepel loopt daar zijn signalen van te over en ik en velen anderen met mij samen doen ons best er voor te zorgen dat signalen opgepakt en aangepakt worden. Ik hoef denk ik dan ook niemand te vertellen dat ik blij ben om te zien en te horen dat veel mensen zich zo enorm inzetten.

Nu staan we allemaal weer aan de vooravond van nieuwe aanbestedingsronden en dan bereiken mij weer hele verontrustende signalen van vooral kinderpsychiaters. De voorwaarden en plafonds worden dusdanig ingesteld bij de nieuwe aanbestedingsregels dat het voor een flink aantal kinderpsychiaters ondoenelijk wordt om hun werk nog langer goed te doen. Instellingen die personeel moeten ontslaan en hoppa je raad het al kinderen en hun gezinnen die daardoor in de knel dreigen te komen.

Een aantal psychiaters gaven mij aan dat er iets moet gebeuren voordat het echt fout gaat, voordat wachtlijsten die nu al langer worden zo lang worden dat escalatie bij een jeugdige niet eens meer voorkomen kan worden. Ik geef hen steeds aan om samen met ouders een vuist te maken want wij ouders kunnen het ook niet alleen. De tomeloze inzet van ouders die op zoveel gebieden nodig is ook daar raakt de rek er behoorlijk uit en ergens is ook hun kaarsje een keer op.

Ik raad psychiaters steeds weer aan om het te melden bij de daarbijbehorende meldpunten zoals bijvoorbeeld bij http://www.monitortransitiejeugd.nl/ , maar ook zeker melden bij zowel lokale overheden en de landelijke overheid. Desnoods zoeken ze contact met journalisten om hun zorgen naar buiten te brengen. Zeker als blijkt dat zowel lokale als ook de landelijke overheid regelmatig niet reageert op zorgen die geuit worden.

Tot mijn schrik krijg ik echter steeds vaker te horen dat vrijgevestigde kinderpsychiaters en instellingen de weg van melden en publiciteit zoeken niet durven. Gewoon om de simpele reden omdat ze gevangen zitten in de wurggreep van de overheid (zowel landelijk, regionaal en lokaal). Het lukt ze vaak met moeite om de hulp die ze moeten verlenen te verlenen. Maar als ze stampij maken zijn ze bang hun contracten in de aanloop van de nieuwe aanbestedingsronde te verliezen. De gevolgen zullen zich ook hier laten raden natuurlijk.

Ik doe bij deze dan ook een dwingend beroep op al die overheden, dus ook onze landelijke overheid om nu heel snel en hard stelling te nemen en direct naast hulpverleners en hun cliënten te gaan staan. Hef die stomme wurggreep van de overheid op zodat hulpverleners hun werk kunnen blijven doen en hun cliënten hulp kunnen blijven ontvangen. Want zo goed als we roepen we roepen handen af van onze hulpverleners bij fysiek geweld geld voor mij ook handen af van onze hulpverleners en stop door ze in een papieren wurggreep van de overheid te houden.

Dikke knuf
Essie

Iedereen weet het....niemand doet iets

Iedereen herkent het waarschijnlijk wel zo van die situaties waar jan en alleman op de hoogte zijn dat het niet goed gaat met iemand maar dat er niemand iets doet. Vaak op 1 persoon na van degene waarmee het niet goed gaat. Die ene persoon loopt van de ene muur weer tegen de andere muur. Van dat soort situaties waar de rest zich weer eens achter allerlei excuses verschuilt om maar niets te doen. Waardoor degene die juist wel wat probeert te doen zich op een gegeven moment wanhopig af gaat vragen hoeveel alarmbellen die nog moet laten rinkelen voordat er ingegrepen wordt.

Als zo iemand dan vraagt aan al die betrokken wat ze zelf zouden doen wanneer ze in een dergelijke situatie zitten roepen velen heel hard: "Zorgen dat ze gehoord worden zodat de persoon waarmee het niet goed gaat geholpen wordt desnoods met dwang," Als er dan de vervolg vraag komt van en waarom doe je nu dan niets vallen ze stil. Je ziet ze nadenken op zoek naar een uitvlucht en vinden er vaak ook nog 1 ook.

Het ergste van dit soort situaties is dat degene die aan alle bellen loopt te rammelen vaak ook nog eens degene is die de verwijten over zich heen krijgt. Allemaal mensen die als het dan uiteindelijk goed fout gaat als eersten in de rij staan te roepen hoezeer ze van alles weten te vertellen over hoe slecht het wel niet ging met die iemand....maar op die ene bijzondere persoon na deed niemand iets...