Vol verbazing hoorde ik vanochtend op het nieuws dat kinderen tegenwoordig niet meer kunnen vallen en dat men hiervoor speciale val lessen aan kinderen wil gaan geven. Heel even dacht ik ik hoor het niet goed of ik begrijp het niet en dus ging ik er in de herhaling van het journaal nog maar eens goed voor zitten. Ik bleek het toch echt goed gehoord te hebben er mankeert gelukkig dus niks aan mijn oren en ook niet aan mijn verstand. Het eerste wat er in mij opkomt is vervolgens "Zo en weer een partij die er aan gaat verdienen ...laat de valcursus maar beginnen". Ondertussen hoor ik in mijn hoofd al ergens flink de kassa's rinkelen. Is het niet ivm de subsidie van het een of ander voor deze idioterie dan is het wel omdat iemand een commerciële kans ruikt.
Verzuchtend haal ik maar mijn schouders op. Ondertussen stroomt twitter vol met berichten over onze jeugd die niet meer kan vallen en ik merk dat meerdere mensen mijn gedachten delen. Wat ik echter wel opvallend vind is dat schijnbaar niemand zich af lijkt te vragen hoe het zover heeft kunnen komen dat onze kinderen schijnbaar het vallen verleerd zijn. Het spreekwoord je leert met vallen en opstaan is er toch niet voor niets? Of ben ik nou gek?
Zouden onze kinderen het vallen niet gewoon verleerd zijn omdat alles zo beschermend en gestructureerd is tegenwoordig dat we er als de kippen bij zijn als een kind maar dreigt te vallen? Want tja wat zou het toch een schande zijn als je kind een keer een flinke schaafwond heeft of een stoere blauwe knie van het vallen. Immers het draait de dag van vandaag er vooral om wat een ander wel niet zal denken. Overal liggen notitiebladen klaar om maar te schrijven over een kind, op de peuterspeelzaal, de kinderdagverblijven de scholen. En dan zwijg ik nog maar over de afvinklijstjes van wat een kind op een bepaalde leeftijd maar allemaal niet zou moeten beheersen zowel lichamelijk als mentaal. Wat er echter op geen enkel afvinklijstje staat is "het kind kan vallen en weer opstaan".
Als ik zo naar buiten kijk wordt het buiten spelen steeds minder, niks geen voetballende jongens op straat of touwtje springende meiden in bomen klimmende kinderen. Hop de sportclub op en weer die superbescherming waarbij veelvuldig te horen is dat een kind vooral moet uitkijken dat hij of zij niet valt. Stiekem slaak ik dan een zucht van verlichting en ben ik heel blij dat mijn kinderen wel gewoon met flinke regelmaat spelen op straat met de daarbij behorende kleine ongelukjes. Ik onderdruk een glimlach bij de idioterie van de val cursus voor kinderen wetende dat die van mij het niet nodig zullen hebben. Gewoon om de simpele redenen dat ik ze heb laten ontdekken waardoor ze zelf leerden....en dat alles gewoon door zo nu en dan te vallen en weer op te staan.
Dikke Kus
Essie
