Thuis komen

Dit keer een blogje over onze "pleegzoon". Inmiddels is hij een prachtige 19 jarige jonge man die we zo'n 5 jaar geleden hebben leren kennen als beste vriend van onze oudste zoon. We zijn geen officiële pleegouders van hem dat is gewoon in de loop van de tijd door de band die we met elkaar hebben zo gegroeid. Voor ons is hij gewoon een deel van ons gezin.

Dat deze knul het niet makkelijk had hadden we al vrij snel in de gaten. Hij verstopte zijn verdriet, angsten en onzekerheden vaak achter zijn gulle lach. We wisten gewoon dat we niet te dicht bij moesten komen. We gaven hem ruimte en tijd om wanneer hij er aan toe was hopelijk ooit zelf te kunnen vertellen wat er allemaal in zijn koppie om ging.

In de loop van de jaren durfde hij steeds meer van zichzelf te laten zien. Langzaam maar zeker ging hij ons meer en meer vertrouwen waardoor hij durfde te vertellen wat er werkelijk allemaal in hem om ging en hoe moeilijk hij het heeft gehad en vaak nog steeds heeft. Hoe erg hij gekwetst is door mensen die zo dicht bij hem staan.

Hoe bijzonder deze band ook voor hem is bleek vanavond toen hij zoals hij wel vaker doet even onverwachts kwam aanwaaien. Even een klein momentje met ons tweetjes die me een flinke brok in de keel bezorgde. Hij vertelde me dat hij van ons heeft geleerd wat een gezin zijn is. En dat voor hem ons gezin hem een plekje heeft gegeven waar hij tot rust kan komen en waar hij zich zelf mag zijn waardoor het bij ons zijn voor hem voelt als thuis komen.


Dikke kus

Essie