Normaliseren

Ik moet er de laatste tijd ivm de nieuwe Jeugdwet vaak aan denken. Het woord normaliseren wordt nogal eens in de mond genomen door de dames en heren beleidsmakers. Zowel op landelijk als lokaal niveau. Maar wat bedoelen ze nou eigenlijk met normaliseren?

Eerlijk is eerlijk tot op de dag van vandaag heb ik geen flauw benul van hoe ze dit bedoelen. Voor wie moet iets normaal zijn...voor degene die beleid maakt en de zorg gaan verlenen? Voor de zorgvrager en diens gezin? Gaan we van een kind met bijvoorbeeld autisme nou werkelijk verwachten dat ie maar plots de wereld om hem heen begrijpen moet omdat dit normaal is? Of gaan we van iemand met een verstandelijke beperking ineens verwachten dat die hetzelfde reageert en handelt als iemand zonder een verstandelijke beperking? Gaan we straks zulke kinderen en volwassenen daadwerkelijk zeggen dat ze maar eens "Normaal" moeten doen?

Misschien moeten de dames en heren beleidsmakers zelf even normaliseren en beseffen dat bepaald gedrag nu eenmaal bij bepaalde aandoeningen horen. Immers van iemand die niet kan lopen zeggen we ook niet: "Hey ga eens ff lopen want dat is normaal". Waarom verwachten ze dat bij niet zichtbare aandoeningen dan wel? Is het omdat ze de uitleg niet willen horen waarom iemand is zoals hij/zij is. Willen ze de uitleg niet horen waarom iemand doet zoals hij doet?

Tuurlijk ik geef toe het is best moeilijk een uitleg te begrijpen voor iets wat onzichtbaar is. De dames en heren beleidsmakers zullen niemand horen zeggen dat het makkelijk is. Maar ondanks dat het niet makkelijk is voor een ander denk ik toch dat het de ander is die zal moeten leren accepteren dat sommige dingen nou eenmaal bij bepaalde aandoeningen horen ook al zijn deze aandoeningen onzichtbaar. Voor de mensen die deze aandoeningen hebben zijn deze dingen heel normaal...En dan kan ik nog steeds niet ophouden met de vraag...

Wie moet er nu eigenlijk normaliseren?

Dikke knuff

Essie

Essie voor Essie

Vandaag was het tijd voor even wat quality-time met dochterlief. Lekker even een momentje samen alleen met mama zonder grote broer en kleine broer erbij. Het ultieme middagje uit is dan natuurlijk gezellig samen shoppen. Met een dochter van bijna 14 is het natuurlijk ook niet moeilijk om te verzinnen waar we op jacht naar zouden gaan...vandaag was het NAGELLAKJACHTDAG

Eenmaal in het winkelcentrum vlogen we van de ene drogisterij naar de andere...kijkend naar al die kleurtjes in de nagellakschapjes vonden we eigenlijk niet echt iets van onze gading. Tot ik weer stil stond bij een merk waar een facebook vriendin en ik het samen over hadden gehad. Een merk wat ik al wel kon maar steeds maar niet kocht omdat ik het nogal prijzig vond, ondanks alle leuke kleurtjes van dat merk. Aangezien ze die in het winkelcentrum alleen bij de etos verkopen was het dus hop de etos in. Ook dochterlief was direct weg van al die kleurtjes. Ik bleef het veel geld vinden om het daaraan uit te geven dus hop de etos weer uit..toch maar verder kijken bij andere goedkopere merkjes.

Dochterlief en ik kregen echter de kleurtjes van dat ene merk niet meer uit ons hoofd. Tja wat doe je dan in zo'n geval?? Natuurlijk dan ga je nog een keer kijken om het vervolgens nog niet te kopen. Er zat dus voor ons maar 1 ding op. Gezellig samen ergens wat drinken wat natuurlijk onder luid gegiebel zoals alleen een moeder en dochter dat samen kunnen. Daarna zouden we weer rustig aan huiswaarts gaan.

Natuurlijk Essie zou Essie niet zijn als ze onderweg het plan toch nog ff wijzigde om ergens anders langs te gaan. Zouden we nl net wat anders fietsen dan zou dat ons regelrecht naar nog een etos leiden. Dochterlief schaterde het uit toen ik zei dat we toch nog ff bij die andere etos langs zouden gaan. Eenmaal daar was het maar goed ook want daar stonden ze hoor de lakjes die wij zo mooi vonden. Eerlijk is eerlijk ze werden eigenlijk alleen maar mooier en mooier want de kleurtjes die wij op het oog hadden daar ging bij deze etos mooi 30% vanaf. Daar had deze mama natuurlijk wel oren naar en we zij dan ook prima geslaagd mijn dochter en ik.

Het zijn dus deze lakjes van Essie geworden. Oftewel Essie voor Essie :-)

Dikke knuf

Essie

Geef mij nu je angst

Als er mensen zijn die ondertussen nog niet gehoord hebben dat jeugd ggz vanaf 2015 naar de gemeente gaat dan weet ik het ook niet meer. Gelukkig is de eerste kamer nog aan zet en hoop ik oprecht dat zij de in mijn ogen verstandige keuze maken om ervoor te zorgen dat deze plannen niet door zullen gaan.

Jullie mogen gerust weten ik ben ontzettend huiverig voor wat ons als ouders en onze kinderen te wachten staat als straks onverhoopt deze specialistische tak van zorg toch naar de gemeente gaat. Ik heb er met verschillende landelijke politici gesprekken over gehad. De meesten zetten zich in mijn ogen oprecht in om de zorgen die leven bij veel ouders weg te nemen. Sommige politici luisteren zelfs echt en dat hoor je dan weer in de debatten terug. Dat is natuurlijk heel mooi...

En toch...toch weten deze mensen de onrust in mij over deze absurde wet niet weg te nemen. Ik vrees niet alleen meer bureaucratie waardoor er flink wat geld niet naar de o zo nodige zorg zal kunnen. Nee sterker nog dat is niet eens mijn grootste angst..mijn grootste angst zijn raadsleden zoals Michel van Dijk (gemeenteraadslid Forza Haarlemmermeer) die zich vandaag behoorlijk ongenuanceerd uitliet op twitter over ouders die met hun kinderen naar jeugd ggz gaan. Deze beste man denkt op de stoel van de arts en ouders te kunnen gaan zitten die gezamelijk voor een kind besloten hebben welke behandeling het beste bij een kind past. Hij schijnt nog in het ouderwetse denken te zitten dat ouders en artsen kinderen voor het gemak maar volproppen met pilletjes. 

Wat ik via deze weg dit raadslid en gelijkgestemden zoals hem mee wil geven is dat raadsleden daar niet over te oordelen hebben. Laat staan dat jullie ouders mogen veroordelen en jeugd ggz afdoen alszijnde opvoedingsprobleem. Als je het verschil daarin niet weet dan ben je niet raadslidwaardig imo. Het is niet aan de raadsleden om een behandelingsinhoudelijk oordeel te hebben. Het is je taak als raadslid om er voor te gaan zorgen dat de ouders die straks bij de gemeente aan moeten kloppen mbt jeugd ggz voor hun kind de zorg krijgen die aangegeven wordt door een arts en de ouder van dat kind. Uw persoonlijke opvatting hebben compleet los te staan van een wet die straks uitgevoerd moet gaan worden. Kunt u als raadslid die taak niet aan en deze twee zaken niet scheiden dan bent u in mijn ogen de functie raadslid niet waardig.

Heel veel ouders en professionals hebben handreikingen gedaan aan verschillende gemeenten. Hetzij door hun ervaringsverhaal te doen, hun zorgen mbt knelpunten te uiten en anderzijds actief mee te denken om als deze zogenaamde transitie dan toch door moet gaan hoe die zo goed mogelijk kan verlopen. En dan komt er zo'n raadslid als Michel van Dijk aan die nogmaals haarfijn alle vooroordelen waar ouders, kinderen en professionals uit de jeugd ggz al jaren tegen vechten nog eens dunnetjes over doet. 

Op zo'n moment kan ik bijna janken, want ik heb het inmiddels zo ontzettend gehad met die vooroordelen, ze maken me niet alleen boos maar ook bang. Waarschijnlijk is er geen enkele politici die zich wat aan zal trekken van deze angst...maar deze angst die ik zo regelmatig voel zou ik graag aan ze willen geven...al was het maar voor heel even. Ik hoop dan ook oprecht dat landelijke politici bereid zijn om het raadslid wat ik genoemd heb eens op te zoeken en goed te kijken naar diens tweets. Het zal wel ijdele hoop zijn maar heel misschien begrijpen ze dan onze angst met zulke raadsleden een stukje beter. En wie weet krijgen hun dan ook spontaan voor de ouders en voor de kinderen het lied "Geef mij nu je angst" in hun hoofd.

Knuff

Essie

Twijfels

Heel lang heb ik getwijfeld of ik het zou gaan doen. Een blog openen bedoel ik dan. Een hele tijd geleden de eerste stap gezet door me aan te melden...en toen..toen sloeg ik dicht. Wat moest ik nou in hemelsnaam gaan schrijven in een blog. Wat heb ik een ander te zeggen, is het wel voor een ander dit blog of is het meer voor mezelf??



Waarover ik allemaal ga schrijven daar ben ik nog steeds niet uit. Wat ik wel weet is dat het me niet uit maakt of een ander dit blog zal lezen of wat een ander er van zal vinden. Het is immers MIJN blog...het heet toch ook niet voor niets...Essie's Place.

Mezelf kennende wordt het dan dus ook een hak op de tak blog met tal van onderwerpen die mij bezig houden. En voor de mensen die willen weten wie ik ben..ik ben Essie, vrouw van...moeder van...zus van..dochter van...vriendin van. En laten we vooral niet vergeten dat ik gewoon ik ben, een mens van vlees en bloed met haar eigen gedachten, ideeën en met vooral een eigen mening ;-)

Een hele dikke knuf
Essie