Een glimlach van je kind

De mensen die me kennen weten hoe ik over medicatie denk, zeker als het om medicatie bij psychiatrische aandoeningen gaat. Ik zie medicatie daarbij niet als een oplossing maar als een hulpmiddel om weer verder vooruit te kunnen. Deze oplossing kan betekenen dat medicatie slechts tijdelijk gebruikt gaat worden ter ondersteuning echter er zijn mensen die levenslang ondersteuning door middel van medicatie nodig zullen hebben. Ik vergelijk het altijd maar met iemand die diabetes heeft en insuline nodig heeft. De geïnjecteerde  insuline is een ondersteuning om het insulinegehalte in het lichaam weer op peil te brengen omdat het lichaam dit zelf niet meer kan. Een diabetes patiënt zal echter ook drastisch zijn of haar levenswijze aan moeten passen want anders heeft het geen nut om het insulinepijl te proberen kunstmatig te regulieren. Hetzelfde geld bij veel mensen met een psychiatrische aandoening, zowel volwassenen als kinderen, dat hun lichaam zelf niet in staat is om een bepaald stofje in de hersenen te reguleren en dus kan een medicijn hierbij helpen. In diezelfde tijd kan er via een andere behandeling of begeleidingsvorm gekeken worden naar wat kan de persoon in kwestie leren voor nu en in de toekomst om handvatten te ontwikkelen en leren deze toe te passen. Heel soms lukt het dat iemand dan medicatievrij door het leven kan, helaas zal echter voor het merendeel medicatie altijd noodzakelijk zijn gewoon omdat als het ontbrekende stofje niet aangevuld wordt hun leven niet leefbaar is.

Ik schrijf dit ter verduidelijking omdat wij onlangs met onze jongste zoon die de diagnose PDD-NOS heeft voor een keuze stonden. Een keuze omdat het mannetje zelf aangaf een vol hoofd te hebben, hij zelf geen raad meer wist met zichzelf. Hij reageerde op manieren die zoals hij niet wilde reageren en werd weer bang en angstig voor vanalles. Vanuit die angst kwamen dan weer paniekaanvallen voort, die hem niet alleen uitputte maar er ook voor zorgde dat hij dan regelmatig een stukje tijd kwijt was. Een mannetje wat dolgraag naar school wilde maar door het volle hoofd steeds maar vastliep. Hier was dringend advies nodig van een psychiater, hulp van papa, mama, de auticoach en school waren nu even niet genoeg. Alles leek erop te wijzen dat zoonlief gewoon heel lang geprobeerd had aan de verwachtingen van iedereen te voldoen tot hij op een punt kwam dat hij dit niet langer meer kon en als een kaartenhuis in elkaar stortte.

De verwijzing naar de psychiater was er eentje die niet over 1 nacht ijs ging. Niet omdat wij, school of de auticoach hier niet achter stonden. Nee dit omdat onze huisarts nadat wij aangegeven hadden dat we graag een verwijzing wilden voor zoonlief deze niet direct wilde verwijzen. Gelukkig kennen we de klappen van de zweep hier wel en hebben we onze poot stijf gehouden en gewoon op die doorverwijzing gestaan. Onze zorg was immers zo snel mogelijk advies van een psychiater over hoe wij onze zoon het beste konden helpen.

Uiteraard waren de gesprekken thuis niet van de lucht en hielden we er ernstig rekening mee dat er nu geen ontkomen meer aan was en dat zoonlief het niet ging redden zonder medicatie. Eenmaal bij de psychiater werd ook daar al snel duidelijk dat medicatie nu echt nodig is. Dus sinds dat bezoek aan de psychiater heeft zoonlief medicatie. Als ik dan zie wat de medicatie met hem doet zijn wij als ouders blij dat we tot deze stap zijn overgegaan. Heel langzaam aan begint zoonlief weer wat op te krabbelen. Hij merkt zelf dat dingen hem weer lukken zoals naar school gaan. Maar ook andere dingen die zo op het eerste oog niet bijzonder lijken zoals bijvoorbeeld spelen met andere kinderen lukken hem weer. Het meest verbazende voor ons is eigenlijk nog wel dat een mannetje waar normaal geen pil in te krijgen is, zelfs geen paracetamol, zelf om zijn medicatie vraagt en het zonder pardon in neemt. Dankzij de medicatie is er weer ruimte in zijn hoofd, ruimte om te leren, nieuwe dingen te ontdekken ....en het belangrijkste van alles ruimte om weer plezier te kunnen maken...

Als we dan kijken naar onze knul weten we dat we de juiste beslissing samen met de psychiater hebben genomen...zeker als we nu mede dankzij de medicatie weer een glimlach op die mooie snoet van onze zoon zien. Want laten we eerlijk zijn wat is er nou mooier voor een ouder dan een glimlach van je kind...

Dikke knuf

Essie