Onmenselijk

Vandaag was het zo eindelijk zo ver zoonlief zou eindelijk onder narcose geholpen gaan worden in een gespecialiseerde tandheelkundige kliniek. Nu het avond is en hij lekker in zijn bed ligt te slapen komen bij mij als moeder de emoties naar boven. Dit na een hele dag het knopje begeleiding aan te hebben gehad staat nu het knopje mama-modus weer aan. Alhoewel mama-modus is het ook weer niet echt...essie-modus ook niet...het zal wel een mengelmoes-modus zijn zoals hier wel vaker het geval is.

Zittend in het hoekje van de bank blijven de woorden van onze auticoach door mijn hoofd galmen. Hij noemde het ONMENSELIJK zoals we vandaag met zoonlief om hebben moeten gaan. Ja we wisten dat de ingreep MOEST gebeuren, we wisten dat het NIET makkelijk zou zijn...en ja hij heeft gelijk eigenlijk was het ONMENSELIJK.

Want wat is er menselijk aan dat je als moeder samen met een andere volwassene je zoon moet fixeren omdat hij vanuit zijn paniek uit een rijdende auto probeert te komen? Wat is er menselijk aan als je een 10jarige moet fixeren op een parkeerplaats omdat hij anders zichzelf of een ander kan verwonden?? Wat is er menselijk aan als je je kind wat in paniek is medicatie gedwongen moet geven? En wat the hell is er menselijk aan het feit dat de angst van je zoon zelfs dwars door de zware medicatie heen knalt zodat je kind door verpleegkundigen al in de auto voor de deur van de gespecialiseerde kliniek onder narcose gebracht moet worden om zelfs maar naar binnen te kunnen en dan uiteindelijk behandelt te kunnen worden? Wat is er menselijk aan om je kind met fixatieband te zien liggen bij het ophalen omdat zelfs onder narcose hij onrustig is door zijn angst?

Het enige menselijke aan heel de dag is nog wel dat er vandaag geen woorden nodig waren van zullen we maar zus of zo doen, maar dat blikken met elkaar uitwisselen voldoende waren om direct tot handelen over te gaan. Hierdoor bleef zoonlief voor mijn gevoel heel veel bespaard...gelukkig maar. Wat dat betreft ben ik de mensen van de gespecialiseerde tandheelkundige kliniek, onze auticoach en mezelf dankbaar dat we ondanks dat we onmenselijk moesten handelen zoonlief toch hebben kunnen helpen. En ooo wat ben ik trots op dat kleine dappere mannetje die dit allemaal heeft moeten ondergaan.

En terwijl de tranen achter mijn ogen prikken mompel ik in stilte...sorry lieve knul...sorry dat we je zo onmenselijk moesten behandelen vandaag.