Zelden heb ik zo hard moeten lachen om een krantenartikel als vandaag. Het is me door dat artikel in ieder geval goed gelukt mijn lachspieren weer eens wat te trainen.
Iets meer dan twee weken geleden begon een aantal mensen het #pgbalarm te luiden. Dit omdat ze erachter kwamen dat zorgverleners niet uitbetaald werden, de administratie bij het svb een puinhoop bleek te zijn, gemeenten die weigeren toekenningsbeschikkingen aan zorgvragers te sturen etc. Natuurlijk moest de staatssecretaris hier tegen in verweer komen en al snel werd besloten samen met de svb dat de schuld maar weer eens in de schoenen van pgbhouders geschoven moest worden. Dit onder het mom van ze snappen het allemaal niet want die mensen zijn te dom om voor te duvel te dansen.
Groot was hun verbazing toen men ook erachter kwam dat de meesten budgethouders dondersgoed weten waar ze over praten. Dus toen werd het tijd voor de volgende zet de budgethouders moesten voor de zoveelste keer maar weer het boetekleed van fraudeur over zich heen laten welgevallen. Dit keer was dhr van t Wout degene die dit probeerde. Maar net zo min als dat deze budgethouders de "zebegrijpenhetnietkaart" niet over zich heen lieten gaan lieten ze dit keer ook de "fraudekaart" niet langer over hun kant gaan. Ergo de truukjes die normaal gesproken gretig aftrek vonden faalden dit keer faliekant.
Schijnbaar heeft er iemand toen ergens gedacht dat het tijd werd voor de volgende stap. Die stap bestaat dus uit het proberen weg te zetten van mensen die deelnemen aan de twitteractie #pgbalarm wegzetten als oproerkraaiers...met als bewijs een lijstje met statistieken. Zoals wel vaker het geval is met statistieken is het maar net welk kanaaltje je er voor gebruikt om een uitkomst te krijgen die het best bij het doel past om je punt te bewijzen. Zo is het altijd al geweest en zo zal het altijd ook wel blijven.
Wat er vervolgens gebeurde vond ik prachtig en krachtig om te zien. Nog nooit eerder heb ik zoveel mensen met humor op zo'n belachelijk stuk zien reageren. Waar men ooit volop in de verdediging schoot om maar te bewijzen dat het toch echt anders lag vierde nu humor hoogtij in de reacties op social media. Nog nooit heb ik zoveel mensen gezien die een term die bedoelt was om te demoniseren, kleineren en te schofferen om zien buigen tot een geuzennaam. Vanaf vandaag is de term opruier niet meer iets om je voor te schamen maar om deze met trots te dragen...en dat is dus precies wat ik ga doen ...
Dikke kus
Esssie
Opruier nr 2
dinsdag 17 februari 2015
zaterdag 7 februari 2015
Pas op de plaats
Ik heb er over zitten twijfelen of ik dit blog wel zou schrijven. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om het te doen. Dit omdat ik wil hebben dat mensen en dan met name ook de tweede kamerleden en onze lieftallige regering zich gaan beseffen wat het knokken voor zorg je persoonlijk kost.
Ik geef daarbij grif toe dat het mijn eigen domme schuld is dat mijn energie en mijn lichaam nu zeggen stop, tot hier en niet verder. Ik was er namelijk zelf bij in de hoeveelheid die ik van mezelf gevraagd heb om hier in te stoppen. Maar velen zullen zich er herkennen in het feit dat ik voor mijn gevoel niet anders kon dan maar steeds het gaspedaal ingedrukt houden om te knokken voor de zorg voor mensen die je lief zijn. Dat mijn kaarsje nu even op is betekend echter niet dat ik stop met vechten voor goede zorg inclusief een goed pgb. Het betekend enkel en alleen dat ik even pas op de plaats moet gaan maken.
Afgelopen woensdagavond kwam bij mij het mannetje met de hamer. Dit was nadat ik samen met Christiaan en Lous naar de tweede kamer ben geweest om de foto's van #pgbalarm aan enkele kamerleden aan te bieden. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar, met kamerleden en met de pers en ik ben heel blij dat we dit samen gedaan hebben.
De hele dag hebben mijn gewrichten pijn gedaan en op de terugweg naar huis merkte ik hoezeer ik die dag op mijn tanden gebeten heb om de dag door te komen. Het laatste stukje naar huis lopen weet ik niet eens meer hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. Donderdag was ik vooral moe, en naïef als ik soms kan zijn dacht ik nog: "Ach een dagje bijtanken en Essie is er weer."
Het is dan heel confronterend en pijnlijk om voor jezelf te moeten toegeven dat dat ene dagje niet voldoende is. Behalve de pijn in mijn lijf knalt ook de geestelijke vermoeidheid eruit. Mijn normale snelle denkmotor hapert. Een zin typen net als praten kosten me heel veel moeite. En ondertussen overheerst het gevoel dat ik mensen die net zo hard vechten als ik in de steek laat.
Velen zullen zeggen dat ik goed voor mezelf moet zorgen en dat anderen ook voor en namens mij door zullen gaan met dit gevecht. Ik had me wat dat betreft geen lievere medestanders kunnen wensen...en toch ...toch overheerst voor nu heel even het gevoel dat ik jullie te kort doe nu ik pas op de plaats moet maken....
Dikke kus,
Essie
Ik geef daarbij grif toe dat het mijn eigen domme schuld is dat mijn energie en mijn lichaam nu zeggen stop, tot hier en niet verder. Ik was er namelijk zelf bij in de hoeveelheid die ik van mezelf gevraagd heb om hier in te stoppen. Maar velen zullen zich er herkennen in het feit dat ik voor mijn gevoel niet anders kon dan maar steeds het gaspedaal ingedrukt houden om te knokken voor de zorg voor mensen die je lief zijn. Dat mijn kaarsje nu even op is betekend echter niet dat ik stop met vechten voor goede zorg inclusief een goed pgb. Het betekend enkel en alleen dat ik even pas op de plaats moet gaan maken.
Afgelopen woensdagavond kwam bij mij het mannetje met de hamer. Dit was nadat ik samen met Christiaan en Lous naar de tweede kamer ben geweest om de foto's van #pgbalarm aan enkele kamerleden aan te bieden. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar, met kamerleden en met de pers en ik ben heel blij dat we dit samen gedaan hebben.
De hele dag hebben mijn gewrichten pijn gedaan en op de terugweg naar huis merkte ik hoezeer ik die dag op mijn tanden gebeten heb om de dag door te komen. Het laatste stukje naar huis lopen weet ik niet eens meer hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. Donderdag was ik vooral moe, en naïef als ik soms kan zijn dacht ik nog: "Ach een dagje bijtanken en Essie is er weer."
Het is dan heel confronterend en pijnlijk om voor jezelf te moeten toegeven dat dat ene dagje niet voldoende is. Behalve de pijn in mijn lijf knalt ook de geestelijke vermoeidheid eruit. Mijn normale snelle denkmotor hapert. Een zin typen net als praten kosten me heel veel moeite. En ondertussen overheerst het gevoel dat ik mensen die net zo hard vechten als ik in de steek laat.
Velen zullen zeggen dat ik goed voor mezelf moet zorgen en dat anderen ook voor en namens mij door zullen gaan met dit gevecht. Ik had me wat dat betreft geen lievere medestanders kunnen wensen...en toch ...toch overheerst voor nu heel even het gevoel dat ik jullie te kort doe nu ik pas op de plaats moet maken....
Dikke kus,
Essie
Abonneren op:
Posts (Atom)