Pas op de plaats

Ik heb er over zitten twijfelen of ik dit blog wel zou schrijven. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om het te doen. Dit omdat ik wil hebben dat mensen en dan met name ook de tweede kamerleden en onze lieftallige regering zich gaan beseffen wat het knokken voor zorg je persoonlijk kost.

Ik geef daarbij grif toe dat het mijn eigen domme schuld is dat mijn energie en mijn lichaam nu zeggen stop, tot hier en niet verder. Ik was er namelijk zelf bij in de hoeveelheid die ik van mezelf gevraagd heb om hier in te stoppen. Maar velen zullen zich er herkennen in het feit dat ik voor mijn gevoel niet anders kon dan maar steeds het gaspedaal ingedrukt houden om te knokken voor de zorg voor mensen die je lief zijn. Dat mijn kaarsje nu even op is betekend echter niet dat ik stop met vechten voor goede zorg inclusief een goed pgb. Het betekend enkel en alleen dat ik even pas op de plaats moet gaan maken.

Afgelopen woensdagavond kwam bij mij het mannetje met de hamer. Dit was nadat ik samen met Christiaan en Lous naar de tweede kamer ben geweest om de foto's van #pgbalarm aan enkele kamerleden aan te bieden. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar, met kamerleden en met de pers en ik ben heel blij dat we dit samen gedaan hebben.

De hele dag hebben mijn gewrichten pijn gedaan en op de terugweg naar huis merkte ik hoezeer ik die dag op mijn tanden gebeten heb om de dag door te komen. Het laatste stukje naar huis lopen weet ik niet eens meer hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. Donderdag was ik vooral moe, en naïef als ik soms kan zijn dacht ik nog: "Ach een dagje bijtanken en Essie is er weer."

Het is dan heel confronterend en pijnlijk om voor jezelf te moeten toegeven dat dat ene dagje niet voldoende is. Behalve de pijn in mijn lijf knalt ook de geestelijke vermoeidheid eruit. Mijn normale snelle denkmotor hapert. Een zin typen net als praten kosten me heel veel moeite. En ondertussen overheerst het gevoel dat ik mensen die net zo hard vechten als ik in de steek laat.

Velen zullen zeggen dat ik goed voor mezelf moet zorgen en dat anderen ook voor en namens mij door zullen gaan met dit gevecht. Ik had me wat dat betreft geen lievere medestanders kunnen wensen...en toch ...toch overheerst voor nu heel even het gevoel dat ik jullie te kort doe nu ik pas op de plaats moet maken....

Dikke kus,

Essie