Ben ik blij met deze tegenstellingen? Nee verre van want voor mij heeft ieder kind recht op een goede toegankelijke gezondheidszorg. Ik maak hierbij geen verschil tussen kinderen met somatische gezondheidsproblemen of psychiatrische gezondheidsproblemen. Dat doet de jeugdwet al prima zonder mijn hulp.
Ik pas er echter voor mij de mond te laten snoeren door dit verschil niet inzichtelijk te benoemen. Ja de voorbeelden zijn kwetsend vooral voor hen die altijd vol overgave voor hun somatisch zieke kind zorgen. Maar het is nog veel kwetsender als wij ouders en daarmee ook de professionals van psychiatrisch zieke kinderen de voorbeelden van het verschil niet mogen benoemen. Ook ik als ouder van een kind met een psychiatrische aandoening zorg vol overgave intensief voor mijn kind. En met alle respect mijn kind (en daarmee alle kinderen zoals mijn kind) heeft net zo goed recht op goede verzekerde zorg als een kind met een somatische aandoening.
Laten we het voor de gein eens omdraaien dat somatische zorg overgaat naar de gemeenten en psychiatrische zorg verzekerd blijft. Ik durf erom te wedden dat de mensen met net zo'n verontwaardiging, verdriet, boosheid en onmacht het verschil in recht op zorg zullen benoemen zoals dat nu gebeurt mbt onze kinderen.
Is dat leuk??? Nee leuk is het verre van. Kan het kwetsend overkomen bij een ander?? Ja dat kan. Maar hoe spijtig ook imo is het bittere noodzaak. Ik als ouder wil de tegenstelling die de #jeugdwet veroorzaakt niet. Ik kom op voor het belang van mijn kind en dat is het belang van goede toegankelijke zorg. En dat doe ik niet alleen voor mijn kind maar voor IEDER kind. Je kunt er namelijk donder op zeggen als de overheveling van #jggz met de jeugdwet een feit is het maar een kleine stap is voordat er besloten gaat worden dat ook somatische kindzorg naar de gemeenten gaat.
Dus door die verschillen die de wet maakt tussen somatische kindzorg en psychiatrische kindzorg te benoemen maken we hopelijk inzichtelijk hoe belachelijk deze nieuwe jeugdwet is waar dit onderscheid in gemaakt wordt. En aangezien mijn kind te jong is om hierin gehoord te mogen worden, te jong is om op te mogen komen voor zijn belang zal ik dat als zijnde zijn moeder dus voor hem moeten doen.
En zo is het maar net Essie, een onzichtbare psychiatrische handicap moet net zo zeer serieus genomen worden als een lichamelijke.. het hakt even ernstig in je gevoel van eigenwaarde, gezin en relatie als lich. klachten. En vaak zie je dat mensen met psych. klachten ook vaak lichamelijke klachten hebben. en raar dat als het om kinderen gaat men deze niet serieus neemt, en het afschuift op de opvoeders. de koelkastmoeder theorie lijkt weer terug te komen. Het is stigmatiserend en onterecht kinderen en ouders niet serieus te nemen bij psych. klachten daarmee sluit je kinderen en hun ouders uit van deelname vd maatschappij, en maak je een soort paria's van ze.
BeantwoordenVerwijderenTerwijl kinderen gewoon willen zijn als andere kinderen en mee willen doen, en de ouders gewoon de wens hebben hun kind met psych. stoornis op te laten groeien als gelukkige en evenwichtige volwassenen die met hun talenten kunnen meedoen in de maatschappij, hun rechtmatige plek hierin in te kunnen nemen, met een beetje rekening houden van de omgeving met de dingen die voor hen moeilijk zijn. Een utopie? Wel als deze Jeugdwet erdoor komt ben ik bang....