Iedere dag opnieuw maak ik me zorgen. De ene dag wat meer dan de andere. De zorgen gaan dan om de toekomst van onze kleine man met autisme. Want hoe onzeker ziet jou toekomst er uit met al die veranderingen die komen gaan zoals de jeugdwet, passend onderwijs en straks als je volwassen bent de participatiewet. Gelukkig zijn dit zaken waar jij allemaal zelf nog geen weet van hebt.
Steeds maar weer vragen we ons af wat voor toekomst jij tegemoet zal gaan. Gaat het ondanks alles lukken op deze school? Hoe passend is het passend onderwijs straks voor jou? Krijg je straks via de gemeente wel de zorg die je ooo zo nodig hebt? En wat als het niet lukt om straks als volwassene voor jezelf te kunnen zorgen is er dan een vangnet voor jou? Werken al die nieuwe wetten straks voor je of tegen je gewoon omdat je anders bent? Zo veel vragen zo veel onzekerheden.
Misschien tob ik wel te veel dat kan. Op die momenten kijk ik naar jou, onze kleine dappere man. En dan zie ik een kereltje wat iedere dag weer opnieuw zijn eigen gevecht moet leveren. Iedere dag ga je weer nieuwe drempels over. Ieder moment weet jij op de een of andere manier de moed weer bij elkaar te rapen om toch weer opnieuw te proberen wat eerst niet lukte. Lieve kleine man, met jou 10 jaar heb je al zo veel overwonnen, met jou 10 jaar heb jij al meer lef en getoond dan menig volwassene ooit zal hebben. Je doorzettingsvermogen is ook voor menig volwassene ongekend.
En dan voelen wij ons trots, kijkend naar jou..en dan weten wij dat ook wij het nooit op mogen geven om te zorgen dat jou toekomst ook een mooie toekomst zal zijn. Als ouders zullen we steeds weer voor je knokken, dwars door de bureaucratie heen als het moet. Maar onze grootste wens voor jou is toch wel dat er een tijd komt waarin jij gewoon jij mag zijn.
Dikke knuff
Geen opmerkingen:
Een reactie posten