Mijn nekharen gingen als ouder overeind staan toen ik hoorde van de campagne: Gun kinderen hun eigen label. Deze campagne ging hoe toevallig zowat gelijk van start als de anti stigma conferentie mbt GGZ problematiek. De timing en de manier waarop Gun kinderen hun eigen label van start is gegaan roept dan ook wel wat vraagtekens op. Maar goed ik zal mijn vraagtekens daarover netjes voor me houden.
Dan kom ik bij de slogan waar ze het woord label gebruiken. Als ik aan een label denk dan denk ik aan een vervelend kriebelend stukje stof of papier in een kledingstuk wat vreselijk zit te irriteren in je nek, of op je zij of waar dan ook op je lichaam. Persoonlijk knip of ruk ik die labels er altijd het liefste zo snel mogelijk maar vanaf. Helaas bedoelt deze campagne niet dat vervelende irritante stukje stof of papier in kleding maar een DIAGNOSE. Was het nou werkelijk zo moeilijk om gewoon het woord DIAGNOSE te gebruiken?? Ik heb er namelijk genoeg van dat GGZ diagnoses steeds worden weggezet als label, etiket, vlekje en noem maar op wat al niet meer voor synoniemen de revue gepasseerd zijn de afgelopen jaren.
Maar goed terug naar de inhoud van de campagne. Deze campagne predikt om een kind te accepteren zoals hij is. Diagnostiek is daar gezien de aard van de campagne in mijn ogen geen onderdeel van. Sterker nog de campagne wekt op mij ernstig de indruk iets tegen diagnostiek te hebben. En daarmee slaat de hele campagne van Gun kinderen hun eigen label direct de plank goed mis. Als je er voor bent dat een kind in zijn totaal geaccepteerd dient te worden dan dien je JUIST ook het kind met een diagnose te accepteren. De diagnose als onderdeel van het zijn bedoel ik dan...want een kind is nooit zijn of haar diagnose. Dit telt niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen ongeacht of het om een somatische of een ggz diagnose gaat.
Het gevoel wat deze campagne bij mij bezorgd is er eentje die kinderen en hun ouders in een hoek van schaamte en schuldgevoel drukt. En wat mij betreft moet je je nooit hoeven schamen voor een diagnose laat staan dat iemand je daar een schuldgevoel over aan mag praten. Hulp vragen voor je kind is geen schande sterker nog als je kind hulp nodig heeft dan zorg je als ouder dat die hulp komt dat is je ouderlijke plicht. En als daar dan een diagnose uit komt so be it, als er therapie, extra begeleiding en/of medicatie voor nodig zijn om je kind kind te helpen dan zeg ik wat fijn dat dat voor handen is.
Om kort te gaan kan ik dus voluit zeggen..nee ik gun kinderen niet hun eigen label. Ik gun ieder kind dat het kan en mag zijn zoals hij/zij is met of zonder diagnose, met of zonder extra zorg, met of zonder medicatie...maar vooral met heel veel liefde.
Dikke knuf
Essie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten