Waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt, zo ook in de medische wereld. Niets menselijks is daar vreemd ook al zou je soms haast het vermoeden krijgen dat van artsen, psychiaters, verpleegkundigen en ander medisch personeel een haast bovenmenselijke eigenschap wordt verwacht. Ik doel dan met nu met name op de diagnostiek. In de hele zorg zowel somatische zorg als ggz worden fouten gemaakt mbt diagnostiek. Het grote verschil zit m er echter in het verschil van benadering tussen fouten bij somatische diagnoses of fouten bij ggz diagnoses.
Zelden zullen we als het om somatische zorg gaat de term overdiagnoses horen vallen. Mens spreekt dan meestal van een misdiagnose of bijgestelde diagnose. En wanneer bij een diagnostisch traject voor somatische zorg verbeteringen komen om diagnoses sneller en nauwkeuriger te kunnen stellen staan veel mensen te juichen. Dat hierdoor cijfers voor bepaalde diagnoses door vroegtijdige opsporing stijgen neemt men op de koop toe. Immers mensen kunnen nu eerder en beter behandelt worden voor hun aandoening en daarmee verbeterd vaak de kwaliteit van leven en kan men het lijden verminderen.
Ook binnen de ggz hebben de ontwikkelingen mbt diagnostiek niet stil gestaan. Steeds vaker is men in staat om psychische aandoeningen in een vroeger stadium te herkennen en te behandelen. Echter nu komt het verschil met somatische diagnoses. Men staat bij het eerder kunnen stellen van ggz diagnoses niet te springen en te klappen om de vooruitgang die daar geboekt gaat. Men lijkt nauwelijks in staat om te erkennen hoe fijn het is voor mensen die psychisch lijden dat zij eerder en beter behandeld kunnen worden. Nee in plaats daar van staat men te blazen dat het aantal ggz diagnoses toe neemt en dat dit een halt toe geroepen moet worden.
Begrijp me aub niet verkeerd. Ik zeg niet dat er geen fouten worden gemaakt binnen diagnostische trajecten van het ggz, want die worden er wel degelijk net zoals dat ook in de somatische zorg gebeurt. Maar ik vraag me wel af hoe vaak is er nou daadwerkelijk sprake van over of onder diagnostisering? Is het misschien niet gewoon beter om over bijgestelde diagnoses te praten? Is het niet gewoon beter om eens met zijn allen te gaan praten over hoe een diagnostisch traject er binnen de ggz uit zou moeten zien zodat men door krijgt dat ook bij een ggz diagnose niet over 1 nacht ijs gaat?
Laten we over bovenstaande eens in gesprek gaan, en dit zonder elkaar virtueel de hersens in te slaan, zonder ouders die met hun kinderen een hulpverleningstraject zijn aangegaan te veroordelen. Maar met wederzijds respect voor elkaar.
Dikke knuf
Essie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten