Het laatste blog van een voor mij privé veel bewogen jaar. Er is veel gebeurt en verandert zeker op persoonlijk vlak. Het ging allemaal niet zonder slag of stoot en toch heb ik ooo zo veel om dankbaar voor te zijn.
Een jaar waarin ik veel nieuwe mensen heb leren kennen dankzij #pgbalarm en dan nog speciaal een dikke dankje wel voor Lous. Wat ben jij een lief, leuk en warm mens en wat ben ik blij dat ik je heb leren kennen.
Het jaar waar veel contacten weer opnieuw zijn opgebloeid, wat voelt het heerlijk dat de banden weer zijn aangehaald. Papa-Jo, Lenny, Aafke, mijn oude schoolvriendinnen Natasja en Mijnke maar ook zeker mijn dinnekes Anita en Miranda. Kanjers zijn jullie stuk voor ook voor jullie dikke zoenen van mij.
Een jaar waarop ik bij veel mensen even mijn hart mocht luchten en heerlijk uit mocht huilen zoals bij Nathalie, Mary, Matthijs, Nicole lieverds ik zal jullie nooit in woorden uit kunnen leggen hoe goed het me heeft gedaan jullie tot mijn vrienden te mogen rekenen, of dit nu real-life of via social media is.
Het jaar waarop mijn kinderen en ik een nieuwe start hebben moeten maken en waardoor onze band nog hechter is geworden dan die al was. Wat ben ik trots als ik zie hoe goed jullie het doen en hoe mooi is het om jullie zo te zien groeien en bloeien. Samen komen we er wel lieve schatten.
Gewoon dankbaar voor iedereen in mijn leven, dank je wel dat jullie er zijn.
Dikke kus en hele fijne feestdagen
Essie
zaterdag 19 december 2015
dinsdag 20 oktober 2015
In de wurggreep van de overheid
In het kader van de #jeugdwet die dit jaar is ingegaan spreek ik nogal eens wat mensen die hiermee te maken hebben. Er zijn dan ook nogal wat veranderingen doorgevoerd met het ingaan van deze wet. Dat het allemaal niet soepel loopt daar zijn signalen van te over en ik en velen anderen met mij samen doen ons best er voor te zorgen dat signalen opgepakt en aangepakt worden. Ik hoef denk ik dan ook niemand te vertellen dat ik blij ben om te zien en te horen dat veel mensen zich zo enorm inzetten.
Nu staan we allemaal weer aan de vooravond van nieuwe aanbestedingsronden en dan bereiken mij weer hele verontrustende signalen van vooral kinderpsychiaters. De voorwaarden en plafonds worden dusdanig ingesteld bij de nieuwe aanbestedingsregels dat het voor een flink aantal kinderpsychiaters ondoenelijk wordt om hun werk nog langer goed te doen. Instellingen die personeel moeten ontslaan en hoppa je raad het al kinderen en hun gezinnen die daardoor in de knel dreigen te komen.
Een aantal psychiaters gaven mij aan dat er iets moet gebeuren voordat het echt fout gaat, voordat wachtlijsten die nu al langer worden zo lang worden dat escalatie bij een jeugdige niet eens meer voorkomen kan worden. Ik geef hen steeds aan om samen met ouders een vuist te maken want wij ouders kunnen het ook niet alleen. De tomeloze inzet van ouders die op zoveel gebieden nodig is ook daar raakt de rek er behoorlijk uit en ergens is ook hun kaarsje een keer op.
Ik raad psychiaters steeds weer aan om het te melden bij de daarbijbehorende meldpunten zoals bijvoorbeeld bij http://www.monitortransitiejeugd.nl/ , maar ook zeker melden bij zowel lokale overheden en de landelijke overheid. Desnoods zoeken ze contact met journalisten om hun zorgen naar buiten te brengen. Zeker als blijkt dat zowel lokale als ook de landelijke overheid regelmatig niet reageert op zorgen die geuit worden.
Tot mijn schrik krijg ik echter steeds vaker te horen dat vrijgevestigde kinderpsychiaters en instellingen de weg van melden en publiciteit zoeken niet durven. Gewoon om de simpele reden omdat ze gevangen zitten in de wurggreep van de overheid (zowel landelijk, regionaal en lokaal). Het lukt ze vaak met moeite om de hulp die ze moeten verlenen te verlenen. Maar als ze stampij maken zijn ze bang hun contracten in de aanloop van de nieuwe aanbestedingsronde te verliezen. De gevolgen zullen zich ook hier laten raden natuurlijk.
Ik doe bij deze dan ook een dwingend beroep op al die overheden, dus ook onze landelijke overheid om nu heel snel en hard stelling te nemen en direct naast hulpverleners en hun cliënten te gaan staan. Hef die stomme wurggreep van de overheid op zodat hulpverleners hun werk kunnen blijven doen en hun cliënten hulp kunnen blijven ontvangen. Want zo goed als we roepen we roepen handen af van onze hulpverleners bij fysiek geweld geld voor mij ook handen af van onze hulpverleners en stop door ze in een papieren wurggreep van de overheid te houden.
Dikke knuf
Essie
Nu staan we allemaal weer aan de vooravond van nieuwe aanbestedingsronden en dan bereiken mij weer hele verontrustende signalen van vooral kinderpsychiaters. De voorwaarden en plafonds worden dusdanig ingesteld bij de nieuwe aanbestedingsregels dat het voor een flink aantal kinderpsychiaters ondoenelijk wordt om hun werk nog langer goed te doen. Instellingen die personeel moeten ontslaan en hoppa je raad het al kinderen en hun gezinnen die daardoor in de knel dreigen te komen.
Een aantal psychiaters gaven mij aan dat er iets moet gebeuren voordat het echt fout gaat, voordat wachtlijsten die nu al langer worden zo lang worden dat escalatie bij een jeugdige niet eens meer voorkomen kan worden. Ik geef hen steeds aan om samen met ouders een vuist te maken want wij ouders kunnen het ook niet alleen. De tomeloze inzet van ouders die op zoveel gebieden nodig is ook daar raakt de rek er behoorlijk uit en ergens is ook hun kaarsje een keer op.
Ik raad psychiaters steeds weer aan om het te melden bij de daarbijbehorende meldpunten zoals bijvoorbeeld bij http://www.monitortransitiejeugd.nl/ , maar ook zeker melden bij zowel lokale overheden en de landelijke overheid. Desnoods zoeken ze contact met journalisten om hun zorgen naar buiten te brengen. Zeker als blijkt dat zowel lokale als ook de landelijke overheid regelmatig niet reageert op zorgen die geuit worden.
Tot mijn schrik krijg ik echter steeds vaker te horen dat vrijgevestigde kinderpsychiaters en instellingen de weg van melden en publiciteit zoeken niet durven. Gewoon om de simpele reden omdat ze gevangen zitten in de wurggreep van de overheid (zowel landelijk, regionaal en lokaal). Het lukt ze vaak met moeite om de hulp die ze moeten verlenen te verlenen. Maar als ze stampij maken zijn ze bang hun contracten in de aanloop van de nieuwe aanbestedingsronde te verliezen. De gevolgen zullen zich ook hier laten raden natuurlijk.
Ik doe bij deze dan ook een dwingend beroep op al die overheden, dus ook onze landelijke overheid om nu heel snel en hard stelling te nemen en direct naast hulpverleners en hun cliënten te gaan staan. Hef die stomme wurggreep van de overheid op zodat hulpverleners hun werk kunnen blijven doen en hun cliënten hulp kunnen blijven ontvangen. Want zo goed als we roepen we roepen handen af van onze hulpverleners bij fysiek geweld geld voor mij ook handen af van onze hulpverleners en stop door ze in een papieren wurggreep van de overheid te houden.
Dikke knuf
Essie
dinsdag 13 oktober 2015
Iedereen weet het....niemand doet iets
Iedereen herkent het waarschijnlijk wel zo van die situaties waar jan en alleman op de hoogte zijn dat het niet goed gaat met iemand maar dat er niemand iets doet. Vaak op 1 persoon na van degene waarmee het niet goed gaat. Die ene persoon loopt van de ene muur weer tegen de andere muur. Van dat soort situaties waar de rest zich weer eens achter allerlei excuses verschuilt om maar niets te doen. Waardoor degene die juist wel wat probeert te doen zich op een gegeven moment wanhopig af gaat vragen hoeveel alarmbellen die nog moet laten rinkelen voordat er ingegrepen wordt.
Als zo iemand dan vraagt aan al die betrokken wat ze zelf zouden doen wanneer ze in een dergelijke situatie zitten roepen velen heel hard: "Zorgen dat ze gehoord worden zodat de persoon waarmee het niet goed gaat geholpen wordt desnoods met dwang," Als er dan de vervolg vraag komt van en waarom doe je nu dan niets vallen ze stil. Je ziet ze nadenken op zoek naar een uitvlucht en vinden er vaak ook nog 1 ook.
Het ergste van dit soort situaties is dat degene die aan alle bellen loopt te rammelen vaak ook nog eens degene is die de verwijten over zich heen krijgt. Allemaal mensen die als het dan uiteindelijk goed fout gaat als eersten in de rij staan te roepen hoezeer ze van alles weten te vertellen over hoe slecht het wel niet ging met die iemand....maar op die ene bijzondere persoon na deed niemand iets...
Als zo iemand dan vraagt aan al die betrokken wat ze zelf zouden doen wanneer ze in een dergelijke situatie zitten roepen velen heel hard: "Zorgen dat ze gehoord worden zodat de persoon waarmee het niet goed gaat geholpen wordt desnoods met dwang," Als er dan de vervolg vraag komt van en waarom doe je nu dan niets vallen ze stil. Je ziet ze nadenken op zoek naar een uitvlucht en vinden er vaak ook nog 1 ook.
Het ergste van dit soort situaties is dat degene die aan alle bellen loopt te rammelen vaak ook nog eens degene is die de verwijten over zich heen krijgt. Allemaal mensen die als het dan uiteindelijk goed fout gaat als eersten in de rij staan te roepen hoezeer ze van alles weten te vertellen over hoe slecht het wel niet ging met die iemand....maar op die ene bijzondere persoon na deed niemand iets...
maandag 28 september 2015
Geen spijt
Geen Spijt dat ik je heb leren kennen,
Geen Spijt dat ik ooit "Ja, ik wil" tegen je zei.
Geen Spijt van ons leven samen,
Geen Spijt van ons mooie gezinnetje wat we mochten zijn.
Geen Spijt dat ik nu kies voor onze kinderen en mezelf,
Geen Spijt dat ik nu NEE tegen je zeg.
Geen Spijt...en toch is er stil verdriet
Geen Spijt dat ik ooit "Ja, ik wil" tegen je zei.
Geen Spijt van ons leven samen,
Geen Spijt van ons mooie gezinnetje wat we mochten zijn.
Geen Spijt dat ik nu kies voor onze kinderen en mezelf,
Geen Spijt dat ik nu NEE tegen je zeg.
Geen Spijt...en toch is er stil verdriet
zondag 21 juni 2015
Terug in de tijd
Soms lees je iets wat je gewoon even terug gooit in de tijd. In mijn geval is dat het blog van Rosa Timmer over een "Kruisgrijper" die me keihard ruim 25 jaar terug gooide. Een avond die ik het liefst vergeten zou. Het was op een herfstavond dat ik op weg was naar mijn toenmalig vriendje met de trein. Als 17jarige (bijna18) zat ik daar in die trein gekleed in mijn dikke felgeruite roze met blauwe winterjas, spijkerbroek aan en schoenen waar een bouwvakker jaloers op zou zijn geweest toen een of andere viezerik dacht zich het recht toe te kunnen eigenen aan mijn lijf te zitten. Gelukkig wist ik me los te rukken en de trein door te rennen maar geen enkele passagier greep in. De enige gedachte die ik had was plz laat deze trein stoppen ik wil hier uit, ik wil weg van hier.
Alles bij elkaar heeft het misschien 3 minuten geduurd maar wat was ik blij toen we bij een station stopte. Ik struikelde zowat uit de trein en sprak en klamde de conducteur aan die ik om hulp smeekte terwijl de tranen van paniek over mijn wangen rolde. De woorden kreeg ik mijn strot niet uit totdat ik die viezerik de trein uit zag komen en ik begon te wijzen en te gillen...Die man wilde me verkrachten waren mijn woorden. Gelukkig nam de conducteur direct actie en ik weet niet waar ze vandaan kwamen maar in no time stond het blauw van de politie die ook direct de viezerik in kwestie oppakte en zich over mij ontfermde. Allebei werden we meegenomen naar het bureau waar ik direct aangifte deed tegen die viezerik.
Met horten en stoten deed ik mijn verhaal, beantwoordde ik de vragen zo goed en zo kwaad als ik kon. Ik voelde me vies en smerig en kon maar niet ophouden met trillen en huilen. Helaas kwam dat niet alleen door die viezerik maar ook door de eerste vraag die ik toen kreeg van de politie..."Wat heb jij gedaan om het zelf uit te lokken?" Ik vond het toen al een vreemde vraag waar ik spontaan misselijk van werd en waar als ik er aan terug denk weer opnieuw spontaan misselijk van wordt. Want zo jong als ik toen was en met de leeftijd die ik nu heb is er in mijn opvatting wat dat betreft nog nooit iets verandert nl "Nooit mag iemand je op een dergelijke manier aanraken als je zelf niet expliciet toestemming voor gegeven hebt zelfs niet al sta je naakt voor iemands neus wulps te dansen. je blijft gewoon op zo'n manier van iemands lichaam af...period.
Als ik dan het blog van Rosa lees bekruipt me het gevoel dat er in al die tijd (ruim 25jaar dus) nog steeds weinig verandert is. Een belachelijke verplichte wachttijd (waar ik nog geen seconde begrip voor op kan brengen) die zij moet nemen mbt het doen van aangifte wegens aanranding, de manier waarop ze door omstanders maar ook zeker de politie benadert en behandeld is. Het maakt dat mijn nekharen overeind gaan staan. Het maakte dat ik terug gegooid wordt in de tijd en dat ik nu bij wat haar is overkomen dezelfde walging en kotsneigingen heb als wat toendertijd mij is overkomen. Is dit nu echt de manier waarop we met slachtoffers van aanranding en verkrachtingen omgaan?
Dikke knuff
Essie
*** De viezerik in kwestie had bekend maar werd uiteindelijk niet vervolgd wegens gebrek aan bewijs ondanks zijn bekentenis***
Alles bij elkaar heeft het misschien 3 minuten geduurd maar wat was ik blij toen we bij een station stopte. Ik struikelde zowat uit de trein en sprak en klamde de conducteur aan die ik om hulp smeekte terwijl de tranen van paniek over mijn wangen rolde. De woorden kreeg ik mijn strot niet uit totdat ik die viezerik de trein uit zag komen en ik begon te wijzen en te gillen...Die man wilde me verkrachten waren mijn woorden. Gelukkig nam de conducteur direct actie en ik weet niet waar ze vandaan kwamen maar in no time stond het blauw van de politie die ook direct de viezerik in kwestie oppakte en zich over mij ontfermde. Allebei werden we meegenomen naar het bureau waar ik direct aangifte deed tegen die viezerik.
Met horten en stoten deed ik mijn verhaal, beantwoordde ik de vragen zo goed en zo kwaad als ik kon. Ik voelde me vies en smerig en kon maar niet ophouden met trillen en huilen. Helaas kwam dat niet alleen door die viezerik maar ook door de eerste vraag die ik toen kreeg van de politie..."Wat heb jij gedaan om het zelf uit te lokken?" Ik vond het toen al een vreemde vraag waar ik spontaan misselijk van werd en waar als ik er aan terug denk weer opnieuw spontaan misselijk van wordt. Want zo jong als ik toen was en met de leeftijd die ik nu heb is er in mijn opvatting wat dat betreft nog nooit iets verandert nl "Nooit mag iemand je op een dergelijke manier aanraken als je zelf niet expliciet toestemming voor gegeven hebt zelfs niet al sta je naakt voor iemands neus wulps te dansen. je blijft gewoon op zo'n manier van iemands lichaam af...period.
Als ik dan het blog van Rosa lees bekruipt me het gevoel dat er in al die tijd (ruim 25jaar dus) nog steeds weinig verandert is. Een belachelijke verplichte wachttijd (waar ik nog geen seconde begrip voor op kan brengen) die zij moet nemen mbt het doen van aangifte wegens aanranding, de manier waarop ze door omstanders maar ook zeker de politie benadert en behandeld is. Het maakt dat mijn nekharen overeind gaan staan. Het maakte dat ik terug gegooid wordt in de tijd en dat ik nu bij wat haar is overkomen dezelfde walging en kotsneigingen heb als wat toendertijd mij is overkomen. Is dit nu echt de manier waarop we met slachtoffers van aanranding en verkrachtingen omgaan?
Dikke knuff
Essie
*** De viezerik in kwestie had bekend maar werd uiteindelijk niet vervolgd wegens gebrek aan bewijs ondanks zijn bekentenis***
donderdag 11 juni 2015
Thuis komen
Dit keer een blogje over onze "pleegzoon". Inmiddels is hij een prachtige 19 jarige jonge man die we zo'n 5 jaar geleden hebben leren kennen als beste vriend van onze oudste zoon. We zijn geen officiële pleegouders van hem dat is gewoon in de loop van de tijd door de band die we met elkaar hebben zo gegroeid. Voor ons is hij gewoon een deel van ons gezin.
Dat deze knul het niet makkelijk had hadden we al vrij snel in de gaten. Hij verstopte zijn verdriet, angsten en onzekerheden vaak achter zijn gulle lach. We wisten gewoon dat we niet te dicht bij moesten komen. We gaven hem ruimte en tijd om wanneer hij er aan toe was hopelijk ooit zelf te kunnen vertellen wat er allemaal in zijn koppie om ging.
In de loop van de jaren durfde hij steeds meer van zichzelf te laten zien. Langzaam maar zeker ging hij ons meer en meer vertrouwen waardoor hij durfde te vertellen wat er werkelijk allemaal in hem om ging en hoe moeilijk hij het heeft gehad en vaak nog steeds heeft. Hoe erg hij gekwetst is door mensen die zo dicht bij hem staan.
Hoe bijzonder deze band ook voor hem is bleek vanavond toen hij zoals hij wel vaker doet even onverwachts kwam aanwaaien. Even een klein momentje met ons tweetjes die me een flinke brok in de keel bezorgde. Hij vertelde me dat hij van ons heeft geleerd wat een gezin zijn is. En dat voor hem ons gezin hem een plekje heeft gegeven waar hij tot rust kan komen en waar hij zich zelf mag zijn waardoor het bij ons zijn voor hem voelt als thuis komen.
Dikke kus
Essie
Dat deze knul het niet makkelijk had hadden we al vrij snel in de gaten. Hij verstopte zijn verdriet, angsten en onzekerheden vaak achter zijn gulle lach. We wisten gewoon dat we niet te dicht bij moesten komen. We gaven hem ruimte en tijd om wanneer hij er aan toe was hopelijk ooit zelf te kunnen vertellen wat er allemaal in zijn koppie om ging.
In de loop van de jaren durfde hij steeds meer van zichzelf te laten zien. Langzaam maar zeker ging hij ons meer en meer vertrouwen waardoor hij durfde te vertellen wat er werkelijk allemaal in hem om ging en hoe moeilijk hij het heeft gehad en vaak nog steeds heeft. Hoe erg hij gekwetst is door mensen die zo dicht bij hem staan.
Hoe bijzonder deze band ook voor hem is bleek vanavond toen hij zoals hij wel vaker doet even onverwachts kwam aanwaaien. Even een klein momentje met ons tweetjes die me een flinke brok in de keel bezorgde. Hij vertelde me dat hij van ons heeft geleerd wat een gezin zijn is. En dat voor hem ons gezin hem een plekje heeft gegeven waar hij tot rust kan komen en waar hij zich zelf mag zijn waardoor het bij ons zijn voor hem voelt als thuis komen.
Dikke kus
Essie
zaterdag 23 mei 2015
90% fraude via ZIN (Zorg In Natura)
Tja laat ik de titel nou heel bewust zo neergeschreven hebben zodat die op verschillende manieren opgepakt kan worden. Om erachter te komen hoe ik de titel bedoel zul je dus echt een stukje verder moeten lezen. Er hebben mij iets te veel mensen hun mond vol met fraude-framing. Hierbij wordt vaak gedaan alsof PGB de grootste veroorzaker is van de fraude in de zorg en daarom dus drastisch aangepakt moet worden. Het resultaat hiervan is dat mensen met een PGB zoveel shit over zich heen krijgen die ze werkelijkwaar niet verdienen.
Binnen de zorg wordt flink wat geld uitgetrokken om het PGB te financieren en dat is mooi. De PGB financiering is echter maar een fractie van de totale zorgfinanciering. De financieringsstroom verbonden aan de zorg via ZIN (zorg in natura) is vele malen groter dan de financieringsstroom van het PGB. Maar hoeveel er voor welke regeling precies wordt uitgegeven is niet waar het in dit blog om gaat.
Waar gaat het dan wel om? Heel eenvoudig eigenlijk. Het gaat om het totale fraudebedrag binnen de zorg en hoe de verdeling tussen ZIN en PGB daarin is. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat het totale fraude bedrag binnen de zorg 178 miljoen Euro is, 11 miljoen Euro van dit fraudebedrag komt uit de financieringsstroom mbt tot de PGB. Dit betekend dus dat maar liefst 167 miljoen Euro voor rekening komt van ZIN.
Kort gezegd houd dit dus in dat ruim 90% van de fraude binnen de zorg veroorzaakt wordt door ZIN. Toch wordt ondanks dit hoge percentage ZIN zowel in de politieke arena, de reguliere media maar ook op social media niet zo hard aangepakt als fraude via PGB. Ik hoop dat niemand het mij kwalijk neemt dat ik dit behoorlijk krom vindt, zo krom zelfs dat het verschil in aanpak niet eens recht te praten is.
Fraude in ZIN we weten allemaal dat het gebeurt, toch kiezen veel mensen er vaak voor om juist bij fraude via ZIN hun mond dicht te houden. Het is vaak lastig om aan te tonen voor een patiënt dat er sprake van fraude is bij een ZIN instelling dit oa omdat je geen inzicht in de declaraties hebt plus dat de mensen die de fraude binnen ZIN plegen dermate goed op de hoogte zijn van hoe het systeem werkt dat men hier heel slim en geslepen mee te werk kan gaan wat het opsporen bemoeilijkt. Daar komt bij dat het vechten tegen een instelling/organisatie moeilijk is. Ze hebben vaak macht, tijd en geld genoeg om zaken tot in lengte van dagen te rekken.
Dit blog is geen blog die bedoelt is om te zeggen knijp maar een oogje dicht als het om fraude gaat. In tegendeel zelfs pak fraude keihard aan maar ga niet met twee maten meten en stop met framen en ga ook fraude binnen ZIN maar eens flink aanpakken. Al betwijfel ik of dat zal gebeuren want dan gaan er denk ik flink wat koppen rollen en zal er een hoop viezigheid naar boven komen die het daglicht niet zal kunnen verdragen...daarbij houden slagers er niet van om in hun eigen vlees te moeten snijden.
Binnen de zorg wordt flink wat geld uitgetrokken om het PGB te financieren en dat is mooi. De PGB financiering is echter maar een fractie van de totale zorgfinanciering. De financieringsstroom verbonden aan de zorg via ZIN (zorg in natura) is vele malen groter dan de financieringsstroom van het PGB. Maar hoeveel er voor welke regeling precies wordt uitgegeven is niet waar het in dit blog om gaat.
Waar gaat het dan wel om? Heel eenvoudig eigenlijk. Het gaat om het totale fraudebedrag binnen de zorg en hoe de verdeling tussen ZIN en PGB daarin is. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat het totale fraude bedrag binnen de zorg 178 miljoen Euro is, 11 miljoen Euro van dit fraudebedrag komt uit de financieringsstroom mbt tot de PGB. Dit betekend dus dat maar liefst 167 miljoen Euro voor rekening komt van ZIN.
Kort gezegd houd dit dus in dat ruim 90% van de fraude binnen de zorg veroorzaakt wordt door ZIN. Toch wordt ondanks dit hoge percentage ZIN zowel in de politieke arena, de reguliere media maar ook op social media niet zo hard aangepakt als fraude via PGB. Ik hoop dat niemand het mij kwalijk neemt dat ik dit behoorlijk krom vindt, zo krom zelfs dat het verschil in aanpak niet eens recht te praten is.
Fraude in ZIN we weten allemaal dat het gebeurt, toch kiezen veel mensen er vaak voor om juist bij fraude via ZIN hun mond dicht te houden. Het is vaak lastig om aan te tonen voor een patiënt dat er sprake van fraude is bij een ZIN instelling dit oa omdat je geen inzicht in de declaraties hebt plus dat de mensen die de fraude binnen ZIN plegen dermate goed op de hoogte zijn van hoe het systeem werkt dat men hier heel slim en geslepen mee te werk kan gaan wat het opsporen bemoeilijkt. Daar komt bij dat het vechten tegen een instelling/organisatie moeilijk is. Ze hebben vaak macht, tijd en geld genoeg om zaken tot in lengte van dagen te rekken.
Dit blog is geen blog die bedoelt is om te zeggen knijp maar een oogje dicht als het om fraude gaat. In tegendeel zelfs pak fraude keihard aan maar ga niet met twee maten meten en stop met framen en ga ook fraude binnen ZIN maar eens flink aanpakken. Al betwijfel ik of dat zal gebeuren want dan gaan er denk ik flink wat koppen rollen en zal er een hoop viezigheid naar boven komen die het daglicht niet zal kunnen verdragen...daarbij houden slagers er niet van om in hun eigen vlees te moeten snijden.
dinsdag 17 februari 2015
Vol trots draag ik de naam
Zelden heb ik zo hard moeten lachen om een krantenartikel als vandaag. Het is me door dat artikel in ieder geval goed gelukt mijn lachspieren weer eens wat te trainen.
Iets meer dan twee weken geleden begon een aantal mensen het #pgbalarm te luiden. Dit omdat ze erachter kwamen dat zorgverleners niet uitbetaald werden, de administratie bij het svb een puinhoop bleek te zijn, gemeenten die weigeren toekenningsbeschikkingen aan zorgvragers te sturen etc. Natuurlijk moest de staatssecretaris hier tegen in verweer komen en al snel werd besloten samen met de svb dat de schuld maar weer eens in de schoenen van pgbhouders geschoven moest worden. Dit onder het mom van ze snappen het allemaal niet want die mensen zijn te dom om voor te duvel te dansen.
Groot was hun verbazing toen men ook erachter kwam dat de meesten budgethouders dondersgoed weten waar ze over praten. Dus toen werd het tijd voor de volgende zet de budgethouders moesten voor de zoveelste keer maar weer het boetekleed van fraudeur over zich heen laten welgevallen. Dit keer was dhr van t Wout degene die dit probeerde. Maar net zo min als dat deze budgethouders de "zebegrijpenhetnietkaart" niet over zich heen lieten gaan lieten ze dit keer ook de "fraudekaart" niet langer over hun kant gaan. Ergo de truukjes die normaal gesproken gretig aftrek vonden faalden dit keer faliekant.
Schijnbaar heeft er iemand toen ergens gedacht dat het tijd werd voor de volgende stap. Die stap bestaat dus uit het proberen weg te zetten van mensen die deelnemen aan de twitteractie #pgbalarm wegzetten als oproerkraaiers...met als bewijs een lijstje met statistieken. Zoals wel vaker het geval is met statistieken is het maar net welk kanaaltje je er voor gebruikt om een uitkomst te krijgen die het best bij het doel past om je punt te bewijzen. Zo is het altijd al geweest en zo zal het altijd ook wel blijven.
Wat er vervolgens gebeurde vond ik prachtig en krachtig om te zien. Nog nooit eerder heb ik zoveel mensen met humor op zo'n belachelijk stuk zien reageren. Waar men ooit volop in de verdediging schoot om maar te bewijzen dat het toch echt anders lag vierde nu humor hoogtij in de reacties op social media. Nog nooit heb ik zoveel mensen gezien die een term die bedoelt was om te demoniseren, kleineren en te schofferen om zien buigen tot een geuzennaam. Vanaf vandaag is de term opruier niet meer iets om je voor te schamen maar om deze met trots te dragen...en dat is dus precies wat ik ga doen ...
Dikke kus
Esssie
Opruier nr 2
Iets meer dan twee weken geleden begon een aantal mensen het #pgbalarm te luiden. Dit omdat ze erachter kwamen dat zorgverleners niet uitbetaald werden, de administratie bij het svb een puinhoop bleek te zijn, gemeenten die weigeren toekenningsbeschikkingen aan zorgvragers te sturen etc. Natuurlijk moest de staatssecretaris hier tegen in verweer komen en al snel werd besloten samen met de svb dat de schuld maar weer eens in de schoenen van pgbhouders geschoven moest worden. Dit onder het mom van ze snappen het allemaal niet want die mensen zijn te dom om voor te duvel te dansen.
Groot was hun verbazing toen men ook erachter kwam dat de meesten budgethouders dondersgoed weten waar ze over praten. Dus toen werd het tijd voor de volgende zet de budgethouders moesten voor de zoveelste keer maar weer het boetekleed van fraudeur over zich heen laten welgevallen. Dit keer was dhr van t Wout degene die dit probeerde. Maar net zo min als dat deze budgethouders de "zebegrijpenhetnietkaart" niet over zich heen lieten gaan lieten ze dit keer ook de "fraudekaart" niet langer over hun kant gaan. Ergo de truukjes die normaal gesproken gretig aftrek vonden faalden dit keer faliekant.
Schijnbaar heeft er iemand toen ergens gedacht dat het tijd werd voor de volgende stap. Die stap bestaat dus uit het proberen weg te zetten van mensen die deelnemen aan de twitteractie #pgbalarm wegzetten als oproerkraaiers...met als bewijs een lijstje met statistieken. Zoals wel vaker het geval is met statistieken is het maar net welk kanaaltje je er voor gebruikt om een uitkomst te krijgen die het best bij het doel past om je punt te bewijzen. Zo is het altijd al geweest en zo zal het altijd ook wel blijven.
Wat er vervolgens gebeurde vond ik prachtig en krachtig om te zien. Nog nooit eerder heb ik zoveel mensen met humor op zo'n belachelijk stuk zien reageren. Waar men ooit volop in de verdediging schoot om maar te bewijzen dat het toch echt anders lag vierde nu humor hoogtij in de reacties op social media. Nog nooit heb ik zoveel mensen gezien die een term die bedoelt was om te demoniseren, kleineren en te schofferen om zien buigen tot een geuzennaam. Vanaf vandaag is de term opruier niet meer iets om je voor te schamen maar om deze met trots te dragen...en dat is dus precies wat ik ga doen ...
Dikke kus
Esssie
Opruier nr 2
zaterdag 7 februari 2015
Pas op de plaats
Ik heb er over zitten twijfelen of ik dit blog wel zou schrijven. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om het te doen. Dit omdat ik wil hebben dat mensen en dan met name ook de tweede kamerleden en onze lieftallige regering zich gaan beseffen wat het knokken voor zorg je persoonlijk kost.
Ik geef daarbij grif toe dat het mijn eigen domme schuld is dat mijn energie en mijn lichaam nu zeggen stop, tot hier en niet verder. Ik was er namelijk zelf bij in de hoeveelheid die ik van mezelf gevraagd heb om hier in te stoppen. Maar velen zullen zich er herkennen in het feit dat ik voor mijn gevoel niet anders kon dan maar steeds het gaspedaal ingedrukt houden om te knokken voor de zorg voor mensen die je lief zijn. Dat mijn kaarsje nu even op is betekend echter niet dat ik stop met vechten voor goede zorg inclusief een goed pgb. Het betekend enkel en alleen dat ik even pas op de plaats moet gaan maken.
Afgelopen woensdagavond kwam bij mij het mannetje met de hamer. Dit was nadat ik samen met Christiaan en Lous naar de tweede kamer ben geweest om de foto's van #pgbalarm aan enkele kamerleden aan te bieden. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar, met kamerleden en met de pers en ik ben heel blij dat we dit samen gedaan hebben.
De hele dag hebben mijn gewrichten pijn gedaan en op de terugweg naar huis merkte ik hoezeer ik die dag op mijn tanden gebeten heb om de dag door te komen. Het laatste stukje naar huis lopen weet ik niet eens meer hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. Donderdag was ik vooral moe, en naïef als ik soms kan zijn dacht ik nog: "Ach een dagje bijtanken en Essie is er weer."
Het is dan heel confronterend en pijnlijk om voor jezelf te moeten toegeven dat dat ene dagje niet voldoende is. Behalve de pijn in mijn lijf knalt ook de geestelijke vermoeidheid eruit. Mijn normale snelle denkmotor hapert. Een zin typen net als praten kosten me heel veel moeite. En ondertussen overheerst het gevoel dat ik mensen die net zo hard vechten als ik in de steek laat.
Velen zullen zeggen dat ik goed voor mezelf moet zorgen en dat anderen ook voor en namens mij door zullen gaan met dit gevecht. Ik had me wat dat betreft geen lievere medestanders kunnen wensen...en toch ...toch overheerst voor nu heel even het gevoel dat ik jullie te kort doe nu ik pas op de plaats moet maken....
Dikke kus,
Essie
Ik geef daarbij grif toe dat het mijn eigen domme schuld is dat mijn energie en mijn lichaam nu zeggen stop, tot hier en niet verder. Ik was er namelijk zelf bij in de hoeveelheid die ik van mezelf gevraagd heb om hier in te stoppen. Maar velen zullen zich er herkennen in het feit dat ik voor mijn gevoel niet anders kon dan maar steeds het gaspedaal ingedrukt houden om te knokken voor de zorg voor mensen die je lief zijn. Dat mijn kaarsje nu even op is betekend echter niet dat ik stop met vechten voor goede zorg inclusief een goed pgb. Het betekend enkel en alleen dat ik even pas op de plaats moet gaan maken.
Afgelopen woensdagavond kwam bij mij het mannetje met de hamer. Dit was nadat ik samen met Christiaan en Lous naar de tweede kamer ben geweest om de foto's van #pgbalarm aan enkele kamerleden aan te bieden. We hebben mooie gesprekken gevoerd met elkaar, met kamerleden en met de pers en ik ben heel blij dat we dit samen gedaan hebben.
De hele dag hebben mijn gewrichten pijn gedaan en op de terugweg naar huis merkte ik hoezeer ik die dag op mijn tanden gebeten heb om de dag door te komen. Het laatste stukje naar huis lopen weet ik niet eens meer hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. Donderdag was ik vooral moe, en naïef als ik soms kan zijn dacht ik nog: "Ach een dagje bijtanken en Essie is er weer."
Het is dan heel confronterend en pijnlijk om voor jezelf te moeten toegeven dat dat ene dagje niet voldoende is. Behalve de pijn in mijn lijf knalt ook de geestelijke vermoeidheid eruit. Mijn normale snelle denkmotor hapert. Een zin typen net als praten kosten me heel veel moeite. En ondertussen overheerst het gevoel dat ik mensen die net zo hard vechten als ik in de steek laat.
Velen zullen zeggen dat ik goed voor mezelf moet zorgen en dat anderen ook voor en namens mij door zullen gaan met dit gevecht. Ik had me wat dat betreft geen lievere medestanders kunnen wensen...en toch ...toch overheerst voor nu heel even het gevoel dat ik jullie te kort doe nu ik pas op de plaats moet maken....
Dikke kus,
Essie
donderdag 15 januari 2015
Parallellen
Eind april 2012 kwam de zogenaamde kunduz coalitie (CDA, VVD, GroenLinks, D66 en CU) met hun lente-akkoord naar buiten. Hierin stond ook het voorstel voor liggeld van 7,50euro per nacht opgenomen. Dit onder het mom: Mensen die opgenomen waren in een ziekenhuis spaarden thuis geld uit dus kon men best een vergoeding voor het eten in een ziekenhuis betalen. Dit leidde op de social media tot flink wat kritische geluiden. Want daar waar er misschien een paar euro bespaard werden door een opname mbt het eten kwamen en komen er natuurlijk voor de gezinnen waarvan iemand opgenomen is wel extra kosten bij. Denk bijvoorbeeld aan extra benzine kosten en de parkeerkosten wanneer een gezinslid degene die opgenomen is wil bezoeken, dat terwijl de vaste lasten van een gezin ook gewoon door gaan en overige gezinsleden ook gewoon zullen moeten kunnen eten.
Er waren groepen die er voor vreesden dat er mensen zouden zijn die door de extra kosten door invoering van liggeld een opname zouden uitstellen puur omdat dit voor bepaalde groepen letterlijk een kwestie kon worden van kiezen tussen eten voor het gezin of beter worden voor degene die opgenomen moest worden. De Nederlandse Consumenten Patiënten Federatie (NCPF) gaf aan dat het heffen van liggeld vooral een administratief zooitje zou worden. En ook artsen kwamen in verweer dit omdat ook zij bang waren dat opnames uitgesteld zouden worden wat er vervolgens toe zou kunnen leiden dat wanneer iemand dan uiteindelijk wel opgenomen werd de toestand van die persoon drastisch verergerd zou zijn wat dan weer tot hogere kosten zou leiden door oa een langere opname in een ziekenhuis. De Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ) maakte zich zorgen om de onduidelijkheid over de manier waarop deze bijdrage geïnd zouden worden.
Gelukkig werd het voorstel mbt het liggeld op 9 oktober door de tweede kamer niet aangenomen. Helaas betekende dit niet dat het voorstel helemaal van tafel was. Het voorstel was louter uitgesteld t/m 2017. Dat komt er dus op neer dat de kwestie liggeld ergens in 2017 weer op tafel zal komen om vervolgens in 2018 alsnog ingevoerd te gaan worden.
Veel JGGZ ouders psychiaters en andere hulpverleners binnen de JGGZ spreken er terecht schande van dat er bij opname van een kind met JGGZ een ouderbijdrage verschuldigd is. In tegenstelling tot het liggeld gaat de ouderbijdrage niet alleen op wanneer een kind dag en nacht opgenomen is, maar ook bij dagbehandeling en logeeropvang. De motivatie van de regering is hetzelfde als bij het liggeld, ouders zouden kosten besparen omdat hun kind dan niet thuis verblijft. De protesten die opgeworpen zijn zijn eigenlijk precies dezelfde als de protesten die voor het liggeld in een ziekenhuis golden. De meerkosten die in het geval van JGGZ ouders moeten maken daar wordt geen enkele rekening mee gehouden. De administratieve rompslomp die naar alle waarschijnlijkheid veel duurder is dan wat deze absurde maatregel opneemt.
Het gekke is dat veel Nederlanders het wel best lijken te vinden dat dit bij de JGGZ gebeurt. Als er gewezen wordt op het feit dat dit deze maatregel je reinste discriminatie is wordt al snel gezegd tja dan hadden die ouders hun kind maar beter op moeten voeden. Dit terwijl JGGZ toch echt medisch specialistische zorg is hebben de media en deze regering het voor elkaar gekregen dat een groot deel van mensen die ik zie, spreek en lees deze zorg nu af doen als "opvoedingsprobleem". Nee mensen JGGZ is ondanks dat het er voor zorgt dat ouders voor flinke uitdagingen staan tijdens de opvoeding van hun kind nog steeds geen opvoedingsprobleem.
Ik vind het dan ook raar dat men de parallellen tussen het liggeld en de ouderbijdrage JGGZ niet lijkt te willen zien. En nog gekker is het dan om te beseffen dat deze regeling, die gewoon discriminerend is,ergens gecorrigeerd moet gaan worden. Daar waar veel mensen de hoop houden dat deze correctie zal inhouden dat de ouderbijdrage JGGZ afgeschaft zal worden ben ik bang dat ik iedereen uit deze droom zal moeten helpen. Want als het verzet niet door de hele gezondheidszorg, zowel patiënten als hulpverleners, dan zal het liggeld opnieuw op tafel komen en alsnog ingevoerd worden. De ouderbijdrage binnen de JGGZ zal als springplank gebruikt gaan worden om dit voor elkaar te krijgen.
Gek he dat daar waar mensen massaal tegen het liggeld waren velen zich nu niet laten horen terwijl ze daar eigenlijk alle redenen voor zouden moeten hebben. Ze moeten dan echter wel de parallellen willen zien. Hopelijk draagt dit blog daar een beetje toe bij om dat te zien. Mensen moeten eens ophouden met zich te verschuilen achter de belachelijke reden van: Ja maar dan hebben we waarschijnlijk een ander kabinet. Beter is het om nu op te komen en samen te proberen de belachelijke ouderbijdrage van de JGGZ van tafel te krijgen en zo ook het liggeld te voorkomen als straks zielig moeten doen omdat je de parallellen niet wilde horen of zien. Het spreekwoord een gewaarschuwd mens telt voor twee is er immers niet voor niets.
Dikke kus
Essie
Er waren groepen die er voor vreesden dat er mensen zouden zijn die door de extra kosten door invoering van liggeld een opname zouden uitstellen puur omdat dit voor bepaalde groepen letterlijk een kwestie kon worden van kiezen tussen eten voor het gezin of beter worden voor degene die opgenomen moest worden. De Nederlandse Consumenten Patiënten Federatie (NCPF) gaf aan dat het heffen van liggeld vooral een administratief zooitje zou worden. En ook artsen kwamen in verweer dit omdat ook zij bang waren dat opnames uitgesteld zouden worden wat er vervolgens toe zou kunnen leiden dat wanneer iemand dan uiteindelijk wel opgenomen werd de toestand van die persoon drastisch verergerd zou zijn wat dan weer tot hogere kosten zou leiden door oa een langere opname in een ziekenhuis. De Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ) maakte zich zorgen om de onduidelijkheid over de manier waarop deze bijdrage geïnd zouden worden.
Gelukkig werd het voorstel mbt het liggeld op 9 oktober door de tweede kamer niet aangenomen. Helaas betekende dit niet dat het voorstel helemaal van tafel was. Het voorstel was louter uitgesteld t/m 2017. Dat komt er dus op neer dat de kwestie liggeld ergens in 2017 weer op tafel zal komen om vervolgens in 2018 alsnog ingevoerd te gaan worden.
Veel JGGZ ouders psychiaters en andere hulpverleners binnen de JGGZ spreken er terecht schande van dat er bij opname van een kind met JGGZ een ouderbijdrage verschuldigd is. In tegenstelling tot het liggeld gaat de ouderbijdrage niet alleen op wanneer een kind dag en nacht opgenomen is, maar ook bij dagbehandeling en logeeropvang. De motivatie van de regering is hetzelfde als bij het liggeld, ouders zouden kosten besparen omdat hun kind dan niet thuis verblijft. De protesten die opgeworpen zijn zijn eigenlijk precies dezelfde als de protesten die voor het liggeld in een ziekenhuis golden. De meerkosten die in het geval van JGGZ ouders moeten maken daar wordt geen enkele rekening mee gehouden. De administratieve rompslomp die naar alle waarschijnlijkheid veel duurder is dan wat deze absurde maatregel opneemt.
Het gekke is dat veel Nederlanders het wel best lijken te vinden dat dit bij de JGGZ gebeurt. Als er gewezen wordt op het feit dat dit deze maatregel je reinste discriminatie is wordt al snel gezegd tja dan hadden die ouders hun kind maar beter op moeten voeden. Dit terwijl JGGZ toch echt medisch specialistische zorg is hebben de media en deze regering het voor elkaar gekregen dat een groot deel van mensen die ik zie, spreek en lees deze zorg nu af doen als "opvoedingsprobleem". Nee mensen JGGZ is ondanks dat het er voor zorgt dat ouders voor flinke uitdagingen staan tijdens de opvoeding van hun kind nog steeds geen opvoedingsprobleem.
Ik vind het dan ook raar dat men de parallellen tussen het liggeld en de ouderbijdrage JGGZ niet lijkt te willen zien. En nog gekker is het dan om te beseffen dat deze regeling, die gewoon discriminerend is,ergens gecorrigeerd moet gaan worden. Daar waar veel mensen de hoop houden dat deze correctie zal inhouden dat de ouderbijdrage JGGZ afgeschaft zal worden ben ik bang dat ik iedereen uit deze droom zal moeten helpen. Want als het verzet niet door de hele gezondheidszorg, zowel patiënten als hulpverleners, dan zal het liggeld opnieuw op tafel komen en alsnog ingevoerd worden. De ouderbijdrage binnen de JGGZ zal als springplank gebruikt gaan worden om dit voor elkaar te krijgen.
Gek he dat daar waar mensen massaal tegen het liggeld waren velen zich nu niet laten horen terwijl ze daar eigenlijk alle redenen voor zouden moeten hebben. Ze moeten dan echter wel de parallellen willen zien. Hopelijk draagt dit blog daar een beetje toe bij om dat te zien. Mensen moeten eens ophouden met zich te verschuilen achter de belachelijke reden van: Ja maar dan hebben we waarschijnlijk een ander kabinet. Beter is het om nu op te komen en samen te proberen de belachelijke ouderbijdrage van de JGGZ van tafel te krijgen en zo ook het liggeld te voorkomen als straks zielig moeten doen omdat je de parallellen niet wilde horen of zien. Het spreekwoord een gewaarschuwd mens telt voor twee is er immers niet voor niets.
Dikke kus
Essie
zaterdag 10 januari 2015
Een pareltje tussen twee mensen
Ondanks alle commotie de afgelopen dagen over wat er in Parijs gebeurt is gaat natuurlijk ondertussen het leven wel gewoon door. Zo ook mijn leven met alle daarbij behorende afspraken. Toen ik vrijdag, 9-1-2015, met de bus naar huis ging gebeurde er iets wat me ontzettend raakte terwijl ik in eerste instantie gewoon nietsvermoedend in die bus stapte. Niet wetende wat er daar zou gebeuren.
De bus was ontzettend vol, er was nog maar 1 zitplaats over. Ik zag mensen die wel wilde gaan zitten deze lege zitplaats negeren en kiezen om te blijven staan. Ikzelf koos om de zitplaats wel te benutten, mijn knieën deden pijn en ik was moe van deze dag. Dus ik ga zitten en begroet de man naast mij die wat met zijn telefoontje zit te spelen en hij groet in gebrekkig Nederlands terug om vervolgens een gesprekje met handen voeten erbij met elkaar te hebben.|
Vlak voor hij uit moet stappen vraagt de man ineens: Jij niet bang voor mij? Ik zo naïef als ik soms kan zijn: Nee hoor waarom zou ik bang voor u moeten zijn? De man wijst naar zijn gezicht en ondertussen zegt hij: Ik Arabisch. Waarop ik terwijl ik naar mijn gezicht wijs zeg: Ja en?? Ik ben Nederlandse en ik ben echt niet bang voor u. Ondertussen staat hij op klaar om zijn reis te beëindigen en pakt mijn hand vast en bedankt hij me.
Ik had op dat moment werkelijk niet door waarom dit gesprek liep zoals het gelopen is. En terwijl ik mijn reis terug naar huis vervolgde besef ik me dat die man bang is dat mensen bang voor hem zijn nav het gebeuren in Parijs omdat hij er Arabisch uitziet. En waar ik vrolijk aan mijn terugreis naar huis begonnen was overheerst op dat moment geen vrolijkheid meer bij mij. Wat ik voel is ontroering voor deze man en voor wat er zojuist gebeurde.
Wat aan de ene kant een mooi pareltje is tussen twee mensen omdat die man zich zo kwetsbaar open durfde stellen is ook intens verdrietig. Dit omdat ik van mening ben dat mensen onderling en ongeacht hun afkomst zich niet moeten hoeven afvragen of een ander bang voor ze is vanwege die afkomst.
Dikke kus
Essie
De bus was ontzettend vol, er was nog maar 1 zitplaats over. Ik zag mensen die wel wilde gaan zitten deze lege zitplaats negeren en kiezen om te blijven staan. Ikzelf koos om de zitplaats wel te benutten, mijn knieën deden pijn en ik was moe van deze dag. Dus ik ga zitten en begroet de man naast mij die wat met zijn telefoontje zit te spelen en hij groet in gebrekkig Nederlands terug om vervolgens een gesprekje met handen voeten erbij met elkaar te hebben.|
Vlak voor hij uit moet stappen vraagt de man ineens: Jij niet bang voor mij? Ik zo naïef als ik soms kan zijn: Nee hoor waarom zou ik bang voor u moeten zijn? De man wijst naar zijn gezicht en ondertussen zegt hij: Ik Arabisch. Waarop ik terwijl ik naar mijn gezicht wijs zeg: Ja en?? Ik ben Nederlandse en ik ben echt niet bang voor u. Ondertussen staat hij op klaar om zijn reis te beëindigen en pakt mijn hand vast en bedankt hij me.
Ik had op dat moment werkelijk niet door waarom dit gesprek liep zoals het gelopen is. En terwijl ik mijn reis terug naar huis vervolgde besef ik me dat die man bang is dat mensen bang voor hem zijn nav het gebeuren in Parijs omdat hij er Arabisch uitziet. En waar ik vrolijk aan mijn terugreis naar huis begonnen was overheerst op dat moment geen vrolijkheid meer bij mij. Wat ik voel is ontroering voor deze man en voor wat er zojuist gebeurde.
Wat aan de ene kant een mooi pareltje is tussen twee mensen omdat die man zich zo kwetsbaar open durfde stellen is ook intens verdrietig. Dit omdat ik van mening ben dat mensen onderling en ongeacht hun afkomst zich niet moeten hoeven afvragen of een ander bang voor ze is vanwege die afkomst.
Dikke kus
Essie
maandag 5 januari 2015
De wet ontduiken doe je zo...
Al enkele malen heb ik de gemeente Eindhoven gevraagd waarom ze mbt de #jeugdwet geen melding maken dat huisartsen binnen deze wet gewoon vrij zijn om cliënten door te verwijzen. Weinigen geloofden mij toen ik vertelde dat de gemeente dit niet wilde doen omdat dit maar verwarrend voor ouders en kinderen zou zijn wanneer zij dit zouden weten.
Het is dan ook bijzonder triest te noemen dat ik eigenlijk zo ver moest gaan om de gemeente Eindhoven via twitter uit de tent moest lokken om dit te bevestigen. Ergens in mij schuilde er hoop dat de gemeente van gedachte zou veranderen. Ergens in mij schuilde er hoop dat de gemeente Eindhoven alsnog zou zorgen dat ouders en hun kinderen op de juiste manier voor zou lichten. Helaas werd vandaag die hoop de grond in geboord. De gemeente Eindhoven blijft weigeren juiste informatie over wie er allemaal door mogen verwijzen binnen de jeugdwet te geven. Zie het onderstaande screenshot van twitter.
Informatieverstrekking over de jeugdwet is op landelijk niveau een taak van VWS. Echter omdat de jeugdwet er voor gezorgd heeft dat jeugdhulp (Jeugdzorg en JGGZ) per 1-1-2015 een taak van de gemeente is heeft dus ook de gemeente er een flinke taak aan om diens inwoners in te lichten over hoe de zorg voor de kinderen binnen de jeugdwet geregeld is. Deze zorg kan van gemeente tot gemeente verschillen door de beleidsvrijheid die het door de staatssecretaris is gegeven. De bedoeling was dat deze beleidsvrijheid gebruikt zou worden ten gunste van de zorgvragers in de gemeente. Daarom is het zo ontzettend van belang dat gemeente goede en juiste voorlichting geven aan hun inwoners.
Behalve beleidsvrijheid heeft het rijk natuurlijk ook een aantal vaste spelregels binnen de jeugdwet opgelegd. Laat ik hiermee even bij de mogelijkheden blijven over wie er allemaal binnen de jeugdwet mogen doorverwijzen. Onderstaande mogen allemaal doorverwijzen naar jeugdhulp binnen de jeugdwet.
Imo vult de gemeente Eindhoven de beleidsvrijheid wel erg vrij in...maar 1 ding weet ik zeker. En dat is dat de Gemeente Eindhoven met het niet goed en volledig informeren en het ontzeggen van de keuzes die mensen hebben die wettelijk zijn vastgelegd aan een flink staaltje wetsontduiking doet. Normaal gesproken is het zo als je je niet houd aan de wet en je wordt hierop betrapt dan betaal je daar een prijs voor. Maar helaas de gemeente Eindhoven die in deze imo de wet ontduikt en de regels aan de laars lapt komt er weer mee weg....Nu weten we hoe het moet...De wet ontduiken doe je dus zo!
Het is dan ook bijzonder triest te noemen dat ik eigenlijk zo ver moest gaan om de gemeente Eindhoven via twitter uit de tent moest lokken om dit te bevestigen. Ergens in mij schuilde er hoop dat de gemeente van gedachte zou veranderen. Ergens in mij schuilde er hoop dat de gemeente Eindhoven alsnog zou zorgen dat ouders en hun kinderen op de juiste manier voor zou lichten. Helaas werd vandaag die hoop de grond in geboord. De gemeente Eindhoven blijft weigeren juiste informatie over wie er allemaal door mogen verwijzen binnen de jeugdwet te geven. Zie het onderstaande screenshot van twitter.
Informatieverstrekking over de jeugdwet is op landelijk niveau een taak van VWS. Echter omdat de jeugdwet er voor gezorgd heeft dat jeugdhulp (Jeugdzorg en JGGZ) per 1-1-2015 een taak van de gemeente is heeft dus ook de gemeente er een flinke taak aan om diens inwoners in te lichten over hoe de zorg voor de kinderen binnen de jeugdwet geregeld is. Deze zorg kan van gemeente tot gemeente verschillen door de beleidsvrijheid die het door de staatssecretaris is gegeven. De bedoeling was dat deze beleidsvrijheid gebruikt zou worden ten gunste van de zorgvragers in de gemeente. Daarom is het zo ontzettend van belang dat gemeente goede en juiste voorlichting geven aan hun inwoners.
Behalve beleidsvrijheid heeft het rijk natuurlijk ook een aantal vaste spelregels binnen de jeugdwet opgelegd. Laat ik hiermee even bij de mogelijkheden blijven over wie er allemaal binnen de jeugdwet mogen doorverwijzen. Onderstaande mogen allemaal doorverwijzen naar jeugdhulp binnen de jeugdwet.
- Deskundigen in dienst van of namens de gemeente
- Huisartsen
- Medisch specialisten
- Jeugdartsen
Imo vult de gemeente Eindhoven de beleidsvrijheid wel erg vrij in...maar 1 ding weet ik zeker. En dat is dat de Gemeente Eindhoven met het niet goed en volledig informeren en het ontzeggen van de keuzes die mensen hebben die wettelijk zijn vastgelegd aan een flink staaltje wetsontduiking doet. Normaal gesproken is het zo als je je niet houd aan de wet en je wordt hierop betrapt dan betaal je daar een prijs voor. Maar helaas de gemeente Eindhoven die in deze imo de wet ontduikt en de regels aan de laars lapt komt er weer mee weg....Nu weten we hoe het moet...De wet ontduiken doe je dus zo!
vrijdag 2 januari 2015
ouders komen van Venus...gemeente komt van Mars
Laat ik als eerste beginnen met iedereen een heel gelukkig nieuwjaar te wensen. Een jaar waar veel ouders met kinderen die in het verleden gebruik maakten van jeugdzorg of jggz het dit jaar allemaal anders moet onder de noemer jeugdwet. Een wet waarvan staatssecretaris van Rijn beloofde aan ouders en hun kinderen dat het op 1 januari 2015 allemaal geregeld zou zijn.
Nu zijn ouders die te maken hebben met hulpverlening die nu binnen de jeugdwet valt al best wel door de wol geverfd en geloven ze de staatssecretaris niet zonder meer op zijn blauwe ogen en dat is maar goed ook. Laten we eerlijk zijn zonder de tegengeluiden van ouders en hulpverleners het afgelopen jaar richting de staatssecretaris en de gemeenten had het er waarschijnlijk allemaal een stuk beroerder uitgezien met de jeugdwet als nu het geval is.
Al die dappere mensen die hun mond hebben open durven doen ben ik dan ook ontzettend dankbaar hiervoor. Maar jeetje wat kost het kruim. Vaak is het zo hard rammelen aan de figuurlijke deuren dat het wel haast lijkt of ouders en gemeenten een totaal andere taal spreken. Het voelt dan alsof ouders en gemeenten van 2 totaal verschillende planeten af komen. Gemeenten die beleidstaal bezigen tegen ouders en daarmee de deuntjes die de staatssecretaris ze voorgedrukt heeft gegeven opdreunen. En dan heb ik het nog niet over de beleidsvrijheid die vooral niet gebruikt lijkt te worden voor zorg op maat maar deze gebruiken om hun inwoners aan algehele controle vanuit de gemeente te onderwerpen.
Maar goed 1 januari 2015 is een feit, de ingang van de jeugdwet is nu een feit...en met deze feiten komen binnen 48uur na het ingaan van deze wet WEER de communicatieproblemen tussen inwoners, zorgverleners en gemeenten naar boven drijven. Zo is bij veel ouders onduidelijk waar zij terecht kunnen als hun kind in crisis raakt. Er zijn gemeenten die het netjes communiceren naar hun inwoners door het bijvoorbeeld duidelijk op de gemeentelijke website te vermelden en te zorgen voor een goede bereikbaarheid per 1 januari, maar het regent echt klachten over gemeenten die dit niet op orde hebben. Dit terwijl veel hulpverleners en ouders bij gemeenten er op gewezen hebben hoe belangrijk het is dat ook dit onderdeel goed op orde is.
Net als je denkt het kan niet gekker komt men er na een rondje social media en een rondje bellen met huisartsen ook al snel achter dat ook huisartsen aangeven slecht geïnformeerd te zijn over de jeugdwet en dat op 2 januari. Het zijn dus echt niet alleen de ouders die slecht geïnformeerd worden maar ook de hulpverleners. Ik kan het niet helpen dat ik dan denk: "Als dit nu al zo gaat met een wet die nog geen 48uur geleden is ingegaan wat beloofd dit dan voor het vervolg? Waar zullen ouders, kinderen en hulpverleners hun koppen nog over breken en hun nekken voor moeten uitsteken?
Het lijkt soms net alsof sommige gemeenten een artikeltje in een weekkrantje eigenlijk wel voldoende vinden als het gaat om voorlichting over de jeugdwet. Nog steeds zitten ze vast in het oude denken dat burgers maar naar hen toe moeten komen. Maar om goed beslagen naar een gemeente toe te kunnen voor hulp hebben we wel informatie nodig lieve gemeenten. Dat artikeltje in het weekkrantje of een stukje op de gemeentelijke website voldoet echt niet aan de informatieplicht die jullie hebben.
Ik hoop oprecht dat hetgeen ik hier geschreven heb niet opgepakt zal worden als een klaagzang want zo is mijn stukje niet bedoelt. Dit stuk is bedoelt als een oproep naar gemeenten om helder en duidelijk te gaan communiceren, niet in beleidstaal maar in gewone burgertaal. Het is immers niet zo dat wij ouders van Venus komen en de gemeenten van Mars komen. We wonen op dezelfde planeet, in hetzelfde land, in dezelfde stad...Leer de taal van ouders horen en spreek dezelfde taal terug, hul je niet in de nevelen van beleidstaal en dan denk ik dat we SAMEN allemaal een flink stuk verder komen.
Dikke kus
Essie
Nu zijn ouders die te maken hebben met hulpverlening die nu binnen de jeugdwet valt al best wel door de wol geverfd en geloven ze de staatssecretaris niet zonder meer op zijn blauwe ogen en dat is maar goed ook. Laten we eerlijk zijn zonder de tegengeluiden van ouders en hulpverleners het afgelopen jaar richting de staatssecretaris en de gemeenten had het er waarschijnlijk allemaal een stuk beroerder uitgezien met de jeugdwet als nu het geval is.
Al die dappere mensen die hun mond hebben open durven doen ben ik dan ook ontzettend dankbaar hiervoor. Maar jeetje wat kost het kruim. Vaak is het zo hard rammelen aan de figuurlijke deuren dat het wel haast lijkt of ouders en gemeenten een totaal andere taal spreken. Het voelt dan alsof ouders en gemeenten van 2 totaal verschillende planeten af komen. Gemeenten die beleidstaal bezigen tegen ouders en daarmee de deuntjes die de staatssecretaris ze voorgedrukt heeft gegeven opdreunen. En dan heb ik het nog niet over de beleidsvrijheid die vooral niet gebruikt lijkt te worden voor zorg op maat maar deze gebruiken om hun inwoners aan algehele controle vanuit de gemeente te onderwerpen.
Maar goed 1 januari 2015 is een feit, de ingang van de jeugdwet is nu een feit...en met deze feiten komen binnen 48uur na het ingaan van deze wet WEER de communicatieproblemen tussen inwoners, zorgverleners en gemeenten naar boven drijven. Zo is bij veel ouders onduidelijk waar zij terecht kunnen als hun kind in crisis raakt. Er zijn gemeenten die het netjes communiceren naar hun inwoners door het bijvoorbeeld duidelijk op de gemeentelijke website te vermelden en te zorgen voor een goede bereikbaarheid per 1 januari, maar het regent echt klachten over gemeenten die dit niet op orde hebben. Dit terwijl veel hulpverleners en ouders bij gemeenten er op gewezen hebben hoe belangrijk het is dat ook dit onderdeel goed op orde is.
Net als je denkt het kan niet gekker komt men er na een rondje social media en een rondje bellen met huisartsen ook al snel achter dat ook huisartsen aangeven slecht geïnformeerd te zijn over de jeugdwet en dat op 2 januari. Het zijn dus echt niet alleen de ouders die slecht geïnformeerd worden maar ook de hulpverleners. Ik kan het niet helpen dat ik dan denk: "Als dit nu al zo gaat met een wet die nog geen 48uur geleden is ingegaan wat beloofd dit dan voor het vervolg? Waar zullen ouders, kinderen en hulpverleners hun koppen nog over breken en hun nekken voor moeten uitsteken?
Het lijkt soms net alsof sommige gemeenten een artikeltje in een weekkrantje eigenlijk wel voldoende vinden als het gaat om voorlichting over de jeugdwet. Nog steeds zitten ze vast in het oude denken dat burgers maar naar hen toe moeten komen. Maar om goed beslagen naar een gemeente toe te kunnen voor hulp hebben we wel informatie nodig lieve gemeenten. Dat artikeltje in het weekkrantje of een stukje op de gemeentelijke website voldoet echt niet aan de informatieplicht die jullie hebben.
Ik hoop oprecht dat hetgeen ik hier geschreven heb niet opgepakt zal worden als een klaagzang want zo is mijn stukje niet bedoelt. Dit stuk is bedoelt als een oproep naar gemeenten om helder en duidelijk te gaan communiceren, niet in beleidstaal maar in gewone burgertaal. Het is immers niet zo dat wij ouders van Venus komen en de gemeenten van Mars komen. We wonen op dezelfde planeet, in hetzelfde land, in dezelfde stad...Leer de taal van ouders horen en spreek dezelfde taal terug, hul je niet in de nevelen van beleidstaal en dan denk ik dat we SAMEN allemaal een flink stuk verder komen.
Dikke kus
Essie
Abonneren op:
Posts (Atom)