Mijn woorden voor kamer en kabinet

Voorzitter, kamerleden en kabinet.Deze woorden die ik ga schrijven zullen nooit door een gewone burger zoals ik in de kamer te horen zijn, vandaar dan maar dat ik de woorden typ. Vol verbazing hebben wij de afgelopen week mogen en moeten aanschouwen hoe het politieke spel werkt nadat er een wet in de eerste kamer op dinsdag 16-12-2014 werd afgekeurd. Het ging om Wet verbod verticale integratie die onder andere de vrije artsenkeuze voor zorgvragers drastisch zou inperken en waarbij er nog meer macht naar de zorgverzekeraars zou gaan.

Met open mond hebben we mogen en moeten aanschouwen hoe het kabinet zich na deze afwijzing door de eerste kamer zich begon te gedragen als een stel drammende kleuters waardoor de zogenaamde kerstcrisis werd geboren. Een kerstcircus zou mijns inziens eigenlijk een betere benaming voor dit gedoedel zijn. Als snel na de afwijzing begon minister van VWS, mevrouw Schippers, met de vinger naar de PVDA te wijzen omdat er 3 leden van de eerste kamer fractie het waagden op tegen deze wet te stemmen. Ze vergat schijnbaar dat er buiten deze drie leden nog 35 andere eerste kamerleden waren die tegen deze wet hebben gestemd, maar dat even terzijde. 

Volgens deze VVD minister waren het de 3 PVDA leden die het probleem waren dus moest de PVDA het maar op gaan lossen. De omgekeerde wereld wat mij betreft maar goed de partijvoorzitter van de PVDA in de tweede kamer moest aan de bak. Dhr Samsom moet wat mij betreft ter plekke hier in de kamer een flinke schop onder zijn kont krijgen dat hij zich voor dit politieke steekspel richting leden van zijn eigen partij voor het karretje heeft laten spannen. Een politiek steekspel waarvan de senatoren van deze partij aangeven in de media dat ze door de partijtop onder druk gezet werden om alsnog voor de wet te stemmen. Dhr Samsom benoemt dit echter als normale gespreksvoering die er is geweest tussen de partijtop en de betrokken senatoren, ik hoop echter dat u het mij niet kwalijk zult nemen dat ik deze gang van zaken verre van normaal vind. Senatoren moeten immers ten alle tijde zonder last hun stem uit kunnen en mogen brengen in de eerste kamer, zeker bij een hoofdelijke stemming. Ik ben voor de verandering trots op drie senatoren die ondanks de druk die op hen werd uitgeoefend de rug recht bleven houden.

Wat mij echter nog meer verbaasd is dat eigenlijk niemand van de tweede kamer er op gewezen heeft dat dit geen probleem van de PVDA gemaakt had mogen worden. De enige die het juist verwoord heeft in de afgelopen dagen was senator Guusje ter Horst, dit was een probleem voor de minister van VWS, mevrouw Schippers, wiens wet met een meerderheid in de eerste kamer werd verworpen.

De minister was degene die deze hele kerstcrisis, die de geschiedenis in zal gaan als kerstcircus, had kunnen voorkomen door zelf direct haar verantwoordelijkheid te nemen. Ze had haar verlies moeten slikken en in de tweede kamer een verklaring af moeten geven dat dit een pijnlijk verlies voor zowel haar als minister als ook een pijnlijk verlies voor het gehele kabinet was met de mededeling erbij dat ze aan de slag zou gaan met een nieuwe wet waarbij ze zou kijken naar mogelijkheden om de financiële doelstellingen geeist aan het ministerie van het VWS dan op een andere manier toch gehaald konden worden. Maar dit gebeurde echter niet. De minister maakte er een compleet circus van die de leden van de kamer als ook de gewone burgers in het totale ongewisse liet met een grote misselijkmakende act.

De afgelopen dagen heeft deze minister samen met haar medestanders echter gebruikt om een list te bedenken om als het nodig mocht zijn de eerste kamer als ook de tweede kamer buiten spel te zetten. Laat ik me proberen netjes uit te drukken, een list moeten gebruiken om als een stampvoetende peuter je zin door te drijven is NOOIT netjes, sterker nog wanneer een gewone burger een list gebruikt om regels te omzeilen spreekt men van fraude door deze burger en dan staan daar maatregelen tegenover die niet mals zijn. Deze list die de minister gebruikt is mijns inziens een grove belediging richting de eerste kamer, tweede kamer en alle burgers van dit land. Deze list heeft niets meer met een democratie te maken, maar is in mijn ogen regeren per decreet, iets wat we normaal gesproken alleen zien in een dictatuur.

Deze minister als ook de minister president als ook dhr Samsom moeten zich alledrie de ogen uit hun hoofden schamen dat ze de weg van een dictatuur aan het bewandelen zijn. Mochten zij zich ooit nog afvragen waarom veel burgers hen niet meer serieus nemen dan hoop ik dat ze deze woorden ooit zullen lezen en dat dan hun oogkleppen af zullen vallen. Maar helaas ik weet dat dit ijdele hoop van mij is. Mensen met zulke grote oogkleppen op wat resulteert in een tunnelvisie waar menig dictator een les van kan leren zullen zich nooit of te nimmer intereseren voor hoe mensen zoals ik over heel deze kwestie denken, laat staan dat ze zich iets van mijn woorden of die van anderen aan zullen trekken. Het is immers veel belangrijker voor hen dat zij als artiesten van dit kerstcircus hun gelijk zullen krijgen.  

Over en onderdiagnostisering

Waar gewerkt wordt worden fouten gemaakt, zo ook in de medische wereld. Niets menselijks is daar vreemd ook al zou je soms haast het vermoeden krijgen dat van artsen, psychiaters, verpleegkundigen en ander medisch personeel een haast bovenmenselijke eigenschap wordt verwacht. Ik doel dan met nu met name op de diagnostiek. In de hele zorg zowel somatische zorg als ggz worden fouten gemaakt mbt diagnostiek. Het grote verschil zit m er echter in het verschil van benadering tussen fouten bij somatische diagnoses of fouten bij ggz diagnoses.

Zelden zullen we als het om somatische zorg gaat de term overdiagnoses horen vallen. Mens spreekt dan meestal van een misdiagnose of bijgestelde diagnose. En wanneer bij een diagnostisch traject voor somatische zorg verbeteringen komen om diagnoses sneller en nauwkeuriger te kunnen stellen staan veel mensen te juichen. Dat hierdoor cijfers voor bepaalde diagnoses door vroegtijdige opsporing stijgen neemt men op de koop toe. Immers mensen kunnen nu eerder en beter behandelt worden voor hun aandoening en daarmee verbeterd vaak de kwaliteit van leven en kan men het lijden verminderen.

Ook binnen de ggz hebben de ontwikkelingen mbt diagnostiek niet stil gestaan. Steeds vaker is men in staat om psychische aandoeningen in een vroeger stadium te herkennen en te behandelen. Echter nu komt het verschil met somatische diagnoses. Men staat bij het eerder kunnen stellen van ggz diagnoses niet te springen en te klappen om de vooruitgang die daar geboekt gaat. Men lijkt nauwelijks in staat om te erkennen hoe fijn het is voor mensen die psychisch lijden dat zij eerder en beter behandeld kunnen worden. Nee in plaats daar van staat men te blazen dat het aantal ggz diagnoses toe neemt en dat dit een halt toe geroepen moet worden.

Begrijp me aub niet verkeerd. Ik zeg niet dat er geen fouten worden gemaakt binnen diagnostische trajecten van het ggz, want die worden er wel degelijk net zoals dat ook in de somatische zorg gebeurt. Maar ik vraag me wel af hoe vaak is er nou daadwerkelijk sprake van over of onder diagnostisering? Is het misschien niet gewoon beter om over bijgestelde diagnoses te praten? Is het niet gewoon beter om eens met zijn allen te gaan praten over hoe een diagnostisch traject er binnen de ggz uit zou moeten zien zodat men door krijgt dat ook bij een ggz diagnose niet over 1 nacht ijs gaat?

Laten we over bovenstaande eens in gesprek gaan, en dit zonder elkaar virtueel de hersens in te slaan, zonder ouders die met hun kinderen een hulpverleningstraject zijn aangegaan te veroordelen. Maar met wederzijds respect voor elkaar.

Dikke knuf
Essie

Mijn commentaar op: Gun kinderen hun eigen label

Mijn nekharen gingen als ouder overeind staan toen ik hoorde van de campagne: Gun kinderen hun eigen label. Deze campagne ging hoe toevallig zowat gelijk van start als de anti stigma conferentie mbt GGZ problematiek. De timing en de manier waarop Gun kinderen hun eigen label van start is gegaan roept dan ook wel wat vraagtekens op. Maar goed ik zal mijn vraagtekens daarover netjes voor me houden.

Dan kom ik bij de slogan waar ze het woord label gebruiken. Als ik aan een label denk dan denk ik aan een vervelend kriebelend stukje stof of papier in een kledingstuk wat vreselijk zit te irriteren in je nek, of op je zij of waar dan ook op je lichaam. Persoonlijk knip of ruk ik die labels er altijd het liefste zo snel mogelijk maar vanaf. Helaas bedoelt deze campagne niet dat vervelende irritante stukje stof of papier in kleding maar een DIAGNOSE. Was het nou werkelijk zo moeilijk om gewoon het woord DIAGNOSE te gebruiken?? Ik heb er namelijk genoeg van dat GGZ diagnoses steeds worden weggezet als label, etiket, vlekje en noem maar op wat al niet meer voor synoniemen de revue gepasseerd zijn de afgelopen jaren.

Maar goed terug naar de inhoud van de campagne. Deze campagne predikt om een kind te accepteren zoals hij is. Diagnostiek is daar gezien de aard van de campagne in mijn ogen geen onderdeel van. Sterker nog de campagne wekt op mij ernstig de indruk iets tegen diagnostiek te hebben. En daarmee slaat de hele campagne van Gun kinderen hun eigen label direct de plank goed mis. Als je er voor bent dat een kind in zijn totaal geaccepteerd dient te worden dan dien je JUIST ook het kind met een diagnose te accepteren. De diagnose als onderdeel van het zijn bedoel ik dan...want een kind is nooit zijn of haar diagnose. Dit telt niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen ongeacht of het om een somatische of een ggz diagnose gaat.

Het gevoel wat deze campagne bij mij bezorgd is er eentje die kinderen en hun ouders in een hoek van schaamte en schuldgevoel drukt. En wat mij betreft moet je je nooit hoeven schamen voor een diagnose laat staan dat iemand je daar een schuldgevoel over aan mag praten. Hulp vragen voor je kind is geen schande sterker nog als je kind hulp nodig heeft dan zorg je als ouder dat die hulp komt dat is je ouderlijke plicht. En als daar dan een diagnose uit komt so be it, als er therapie, extra begeleiding en/of medicatie voor nodig zijn om je kind kind te helpen dan zeg ik wat fijn dat dat voor handen is.

Om kort te gaan kan ik dus voluit zeggen..nee ik gun kinderen niet hun eigen label. Ik gun ieder kind dat het kan en mag zijn zoals hij/zij is met of zonder diagnose, met of zonder extra zorg, met of zonder medicatie...maar vooral met heel veel liefde.

Dikke knuf

Essie

Ik heb ADHD en ik besta!

Voor al die mensen die vinden dat ADHD niet bestaat zeg ik direct: Lees dit blog NIET want ik heb ADHD en ik besta. Ontken je het bestaan van ADHD bij mij dan ontken je voor mij een deel van mijzelf en van vele anderen die de diagnose ADHD hebben. Ik zeg hiermee niet dat er geen foute diagnoses zijn want die zijn er maar er zijn ook foute diagnoses bij somatische aandoeningen. Het feit dat er fouten in de diagnostiek gemaakt worden is nog GEEN reden om aandoeningen dan maar als niet bestaand af te doen. Het is onnodig kwetsend, temeer omdat mensen met ADHD al vaak tegen zo veel vooroordelen op moeten boksen.

Het is voor mij inmiddels ruim 7 jaar geleden dat ik de diagnose ADHD kreeg. Ik vond het zelf helemaal niet erg dat ik de diagnose ADHD kreeg. Sterker nog er ging een nieuwe wereld voor me open doordat ik mezelf beter kon begrijpen.

Na al die jaren dat ik me onzeker heb gevoeld over wie ik was. waarom ik reageerde zoals ik reageerde, deed zoals ik deed. De voortdurende gedachtenstroom in mijn hoofd die ik maar niet stil kon krijgen. Eindelijk viel het allemaal op zijn plaats en kon ik aan mezelf gaan bouwen.De therapie die ik toen gevolgd heb, zowel individueel als in groepsverband en met medicatie ter ondersteuning hebben me veel goeds gebracht.

Ik heb mijn weg weten te vinden ook al ging dit met horten en stoten. Het leven in ons gezin hier is geen moment saai, er valt hier altijd wat te beleven en de zorg rondom mijn kinderen houd me van de straat ;-) Ik kon en kan nog steeds niet tegen oneerlijkheid en onrecht. Inmiddels ben ik al een aantal jaren zover dat ik geen medicatie meer nodig heb, en ook niet meer wil. Wat ik wel wil is dat mensen me gewoon accepteren zoals ik ben. En volgens mij is dat een hele normale wens die ieder mens heeft.

Ik ben sinds een tijdje ook op een punt dat ik nu echt kan zeggen dat ik trots ben op mezelf.  Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben inclusief mijn ADHD en alles wat er bij hoort...nu is het aan de rest van de wereld om hetzelfde te doen zonder welk deel van mij dan ook te ontkennen. Want als je niet mijn hele ik kunt accepteren zoals ik ben dan ben jij mijn aandacht en energie niet waard.

Knuff

Essie

***OPROEP***
Inmiddels is er een groep een campagne gestart TEGEN het stellen van diagnoses onder de noemer "Gun kinderen hun eigen label". Omdat ik het iedereen gun zichzelf te kunnen zijn doe ik bij deze de oproep aan volwassenen om zoveel mogelijk je eigen ervaring mbt een ggz diagnose te delen. Zeker als het om een ggz diagnose gaat die al vanaf je kind zijn je leven heeft beïnvloed maar waar de diagnose pas later in je leven is vastgesteld. Wat zou het mooi zijn als we door onze eigen ervaringen op te schrijven en te delen we een kettingreactie veroorzaken.

Ik kijk er naar uit om jullie ervaringen te lezen (via een reactie onder aan dit blog of via een eigen blog) en ik zal jullie ervaringen graag delen op social media.

Dikke knuff
Essie

Rust zacht

84 jaar is ze geworden...een vrouw om nooit te vergeten...Maar hoe ik onze lieve tante in gedachten wil houden is als de vrouw die zich in heeft gezet voor velen. Tot haar gezondheid het af liet weten was ze zo actief. De kinderen maar ook heel veel ouderen kennen haar als de juf van de hobbyclub. Iets wat ze met veel liefde en plezier heeft gedaan. De oudjes om het oneerbiedig te zeggen kennen haar vanwege haar inzet voor de Zonnebloem. Zonder haar haartjes mooi in de plooi te hebben en zonder haar lipjes gestift te hebben ging ze de deur niet uit. Ze was het "dametje" uit de buurt...Maar voor ons was ze onze tante...waar wij op onze eigen manier afscheid van zullen nemen. De hemel is een sterretje rijker en als we vanavond naar boven kijken blazen we je een kusje toe..en fluisteren wij zacht: "wel uit het oog maar voor altijd in ons hart"

Rust zacht lieve tante
xxxjes

Jetta en de mobiele moestuin

Net als je denkt het kan niet gekker komt ijzeren Jetta met het idee dat mensen met een AOW hun pensioentje maar aan moeten vullen met een moestuintje. Volgens haar levert het namelijk heel veel op. Aan de ene kant heeft ze gelijk het levert heel veel op..lekker groente en fruit uit je eigen tuin zonder allerlei rare bestrijdingsmiddelen wat de smaak van al dat lekkers ten goede komt. En heel veel hoeft het niet te kosten als je de groente en fruit gewoon in je eigen tuintje zou mogen blijven verbouwen. Immers in bijna iedere stad of dorp zijn tegenwoordig wel bijeenkomsten waar je zaden en/of stekjes onderling zou kunnen ruilen.

Ijzeren Jetta gaat echter voorbij aan het feit dat niet iedereen een tuin ter beschikking heeft. Dat er straks alleen nog maar GMO zaadjes en planten gebruikt mogen worden houdt ze gemakshalve achterwege. Ook vergeet ze dat men vanuit de EU het verbouwen van groente en fruit in eigen tuin wil verbieden, waardoor iedereen straks dus een lapje grond hiervoor moet huren of kopen. Niet iedereen heeft daar de financiële middelen voor om dat te kunnen betalen. Gemakshalve gaat ze er ook nog aan voorbij dat Niet iedereen de lichamelijke of psychische conditie heeft om een volkstuintje te onderhouden. En niet geheel onbelangrijk, lang niet iedereen WIL een eigen moestuin onderhouden.

Ik zou zo graag zien dat er iemand uit de 2de kamer het voorstel zou doen om voor politici het wachtgeld te vervangen door laten we zeggen 4 vierkante meter volkstuin. Dan kunnen de dames en heren politici voortaan in hun eigen onderhoud voorzien. Het gaat hier natuurlijk wel om alleen het lapje grond hoe ze de rest doen moeten ze zelf weten. Het zou in ieder geval wel een mooie besparing betekenen. En speciaal voor ijzeren Jetta voeren we de mobiele moestuin in. Gewoon een kratje met wat grond wat in het mandje van haar rollator past...moet te doen zijn toch??

***UPDATE***
Inmiddels heeft ijzeren Jetta toegegeven dat de uitspraak mbt moestuinen niet handig is. Echter voor iedereen telt imo eerst denken dan doen en al helemaal voor politici.

Dikke knuff

Essie

Wil jij een eenheidsworstje zijn?

Wat is er toch aan de hand hier in dit land. Het lijkt wel alsof we van iedereen maar willen dat we dezelfde eenheidsworst zijn. Het begint al bij het basisonderwijs, onder het mom van #passendonderwijs. Dit systeem lijkt er echter meer op dat het kind passend gemaakt moet worden voor het onderwijs dan dat het onderwijs passend gemaakt wordt voor het kind. De keerzijde van ieder kind moet maar naar het regulier onderwijs kunnen is dat er geen ruimte meer lijkt te mogen zijn voor individuele verschillen, wat ook de oorzaak is van die verschillen. Als je wilt dat ieder kind maar naar het zelfde onderwijs gaat schaf dan ook de verschillende stromingen onder de noemer religie binnen het onderwijs af. Schaf dan ook de internationale scholen af. Moet  kinderen die deel nemen aan dit type onderwijs ook niet gedwongen worden om een eenheidsworst te zijn/te worden net zoals kinderen met een beperking hier toe gedwongen gaan worden?

Dan gaan we ff naar het vervolg onderwijs.En dan haal ik heel bewust alleen even het VMBO aan. Daar is de eenheidsworsten maken al lang geleden begonnen. Dit door LHNO, LEAO, LTS, MAVO allemaal samen te persen in de VMBO leerfabrieken. De leerfabrieken waar kinderen die liever met hun handen zouden willen werken vaak onvoldoende uit de verf kunnen komen omdat de theorie ver boven handjes uit de mouwen steken staat. Ja VMBO is opgesplits in basis, kader en theoritische leerweg, maar in de eerste twee jaar moeten alle leerlingen van welke vmbo stroming dan ook meestal wel dezelfde lesstof beheersen. Er wordt imo een partij neergekeken op VMBO leerlingen die ik niet normaal kan noemen. Er wordt op leerlingen die MAAR VMBO doen neergekeken alsof deze nooit iets zouden willen en kunnen bereiken. Terwijl het tegendeel vaak waar is, maar door die eenheidsworst (waar vaak geen plaats en waardering meer is voor kinderen die liever zouden willen werken met hun handen) komen een heleboel kinderen niet meer uit de verf.

Ok nog een stapje verder want na het VMBO gaan deze leerlingen naar het MBO. Het MBO wat door oa de Nederlandse politiek jarenlang als minderwaardig is bestempeld. Ook het MBO is verworden tot samengestelde leerfabrieken van MTS, MEAO, oude in-service zorg opleidingen, en joost mag weten welke opleidingen er allemaal nog meer onder het MBO zijn gaan vallen. Ik wil absoluut de MBO-ers niet te kort doen, maar laat ik eerlijk wezen deze leerlingen worden door velen wel te kort gedaan. De MBO-ers zijn wel de mensen die daadwerkelijk met hun laarzen in de klei staan straks. Het zijn de handen aan het bed, de timmerlui, de stratenmakers, de automonteurs, de huizenbouwers en noem maar op. En voor deze jongeren MOET er meer waardering komen. Want stel je eens voor dat er straks geen jongeren meer zijn die dit werk doen omdat de Nederlandse maatschappij en Nederlandse politiek jongeren met een mbo te min vinden??

Ondertussen roept minister Bussemaker wel dat het huidige MBO niveau 3 en 4 internationaal gezien wel net zo hoog is als bijvoorbeeld een Amerikaanse universiteit. Wordt het dan ook eens niet de hoogste dat er in ons eigen land meer waardering komt voor de MBO leerlingen ipv ze koste wat kost te pushen naar het HBO??? Is het nou werkelijk zo erg dat er verschillen in niveau van opleiding zijn van mensen??

Ik heb altijd geleerd dat ieder mens uniek is, geef mensen dan ook de mogelijkheid om uniek te mogen zijn, ook en juist binnen het onderwijs.Want als het maken van eenheidsworsten al op scholen begint dan kun je op je vingers uittellen hoe de maatschappij straks 1 grote eenheidsworst zal zijn, waar voor die enkeling die nog zichzelf durft te zijn geen enkele ruimte meer is.

Denk er allemaal maar eens goed over na of je wel een eenheidsworst wil zijn. Denk er maar eens over na of er in ons eigen kikkerlandje nog wel ruimte is voor de persoon zelf, en dan bedoel ik de persoon als geheel inclusief al zijn/haar plus en min punten.

Dikke knuf

Essie

Nog niet veel verandert

Heel wat jaartjes geleden was ik werkzaam op een kind en jeugd afdeling van een ggz instelling. De tijd die ik daar werkte heb ik veel gezien en geleerd. Dit ging soms echt gepaard met dan lach en een traan. Dat werk was niet altijd makkelijk omdat op deze werkplek je vaak te maken had met botsende belangen. Je had als verplegend/pedagogisch team niet alleen te maken met het belang van een kind, ouders en overige gezinsleden maar ook nog eens vaak met het belang van BJZ die ongeveer zeven van de tien keer toch wel de verwijzende instantie was.

Helaas bleek maar wat vaak dat doelen van vooral BJZ onrealistisch gesteld werden en daardoor praktisch onhaalbaar en daar hadden we als team vaak een hele kluif aan. Niet dat de gezinnen die bij ons opgenomen waren makkelijk waren maar als team werkten we liever met kleine doelen die meetbaar, uitvoerbaar en haalbaar waren. Van kleine successen kun je immers leren en daar kon je dan weer uiteindelijk een groot succes van maken.

Ook de tijdsspanne van een half jaar die hadden om we met een gezin flink aan de slag te gaan maakte de druk enorm hoog. Bij sommige gezinnen hadden we echt alleen al een half jaar nodig voor observaties en eventuele onderzoeken die nodig waren namen ook flink wat tijd in beslag. Dit resulteerde er dan ook regelmatig in dat van behandeling tijdens opname amper sprake was geweest omdat je aan het eind van die opname pas inzichtelijk had wat er nu speelde bij zo'n opname.

Nou combineer het punt van onrealistische niet haalbare doelen samen met het feit dat behandeling niet eens echt opgestart kon worden voordat de tijd verstreken was en bam je had een recept voor een UHP aanvraag van BJZ. Iets waar we het vaak als team niet mee eens waren en in zo'n geval probeerden we echt ons beste beentje voor te zetten om zo'n UHP te voorkomen. Helaas lukte dat niet altijd met verdrietige en imo vaak mensonterende taferelen bij ouders en kinderen als gevolg.

Ik wil echter ook opmerken dat er in de tijd dat ik er werkte het twee keer is voorgekomen waar ik en mijn collega's absoluut wel achter een UHP konden staan. En ondanks dat wij daar achter stonden neemt dat niet weg dat het ook in deze situatie's hartverscheurend was om het verdriet van ouders en kind(eren) te zien en te horen. Want wat er ook gaande is binnen een gezin, hoe ernstig een situatie ook is, de ouders hielden van hun kind.

Ik wil jullie de details van een UHP graag besparen er is imo genoeg te vinden op het internet over de hartverscheurende taferelen die dan plaats vinden. Als team probeerden we echter vaak zo goed en kwaad als we konden deze ouders na een UHP bij te staan maar helaas waren de regels zo dat wanneer een kind uit huis geplaatst was de opname dan beëindigd moest worden. Hoe vaak wij hebben gepleit zowel bij BJZ als ook de eigen GGZ instelling om te zorgen dat er opvang en hulp voor de ouders geregeld zou worden na zo'n traumatische ervaring als een UHP we kregen het niet van de grond. En nu tig jaar later moet ik helaas constateren dat er mbt opvang en hulp ter ondersteuning van ouders nog maar bar weinig verandert is.

Nog steeds moeten ouders ondanks dat ze in het beklaagde bankje zitten zelf hun advocaat regelen inclusief de bijbehorende kosten. Nog steeds is er tijdens een UHP geen mogelijkheid om ouders op te vangen en te ondersteunen. Nog steeds gaat het vaak om geknipte en geplakte dossiers die niet op waarheid gecontroleerd worden. Nog steeds hebben rechters geen tijd om het dossier van alle partijen door te nemen en Nog steeds moeten rechters in een te korte tijd een beslissing over een UHP nemen. Nog steeds verschuilt een instantie zoals bijv. een BJZ zich achter de uitspraak van de rechter terwijl ze zelf het verzoek voor een UHP hebben ingediend. Nog steeds vinden ouders vaak geen gehoor voor hun kant van het verhaal.

En dit alles wilde ik even kwijt omdat ook bij mij de beelden die de afgelopen week op het internet verschenen over een UHP heel veel los hebben gemaakt en weer naar boven hebben gehaald. En persoonlijk vind ik het echt onverteerbaar om te merken dat er in al die jaren eigenlijk nog niets maar dan ook niets verandert is als het om een UHP gaat. Ik wil ook duidelijk maken dat dit niet een blog is tegen BJZ maar een blog tegen de manier waarop nog steeds met UHP omgegaan wordt terwijl het een middel is wat de levens van de betrokken gezinnen voorgoed verandert.

Dikke knuff

Essie

PS: BJZ staat voor Bureau Jeugd Zorg. UHP staat voor Uit Huis Plaatsing

Iedere dag de drempel over

Iedere dag opnieuw maak ik me zorgen. De ene dag wat meer dan de andere. De zorgen gaan dan om de toekomst van onze kleine man met autisme. Want hoe onzeker ziet jou toekomst er uit met al die veranderingen die komen gaan zoals de jeugdwet, passend onderwijs en straks als je volwassen bent de participatiewet. Gelukkig zijn dit zaken waar jij allemaal zelf nog geen weet van hebt.

Steeds maar weer vragen we ons af wat voor toekomst jij tegemoet zal gaan. Gaat het ondanks alles lukken op deze school? Hoe passend is het passend onderwijs straks voor jou? Krijg je straks via de gemeente wel de zorg die je ooo zo nodig hebt? En wat als het niet lukt om straks als volwassene voor jezelf te kunnen zorgen is er dan een vangnet voor jou? Werken al die nieuwe wetten straks voor je of tegen je gewoon omdat je anders bent? Zo veel vragen zo veel onzekerheden.

Misschien tob ik wel te veel dat kan. Op die momenten kijk ik naar jou, onze kleine dappere man. En dan zie ik een kereltje wat iedere dag weer opnieuw zijn eigen gevecht moet leveren. Iedere dag ga je weer nieuwe drempels over. Ieder moment weet jij op de een of andere manier de moed weer bij elkaar te rapen om toch weer opnieuw te proberen wat eerst niet lukte. Lieve kleine man, met jou 10 jaar heb je al zo veel overwonnen, met jou 10 jaar heb jij al meer lef en getoond dan menig volwassene ooit zal hebben. Je doorzettingsvermogen is ook voor menig volwassene ongekend.

En dan voelen wij ons trots, kijkend naar jou..en dan weten wij dat ook wij het nooit op mogen geven om te zorgen dat jou toekomst ook een mooie toekomst zal zijn. Als ouders zullen we steeds weer voor je knokken, dwars door de bureaucratie heen als het moet. Maar onze grootste wens voor jou is toch wel dat er een tijd komt waarin jij gewoon jij mag zijn.

Dikke knuff

Welk belang???

Met enige regelmaat zie ik via twitter en facebook mensen die zeggen belangen van ouders en kinderen te behartigen over elkaar heen buitelen. Dit niet alleen door al bestaande belangenorganisaties maar ook belangenorganisaties die nog in oprichting zijn. Ik heb het hierbij dan vooral over hen die zeggen op te komen voor de belangen van ouders en kinderen waarvan de zorg overgaat naar de gemeente door de imo meest kromme wet ooit...de #jeugdwet.

Ik krijg er spontaan maagpijn van als ik zie hoe ego's en financieringsstromen de overhand lijken te hebben daar waar eigenlijk het belang van het kind voorop dient te staan. Men lijkt zich drukker te maken om het waarborgen van een pgb dan men zich druk maakt dat zorg voor een kind inderdaad wordt toegekend en gecontinueerd. Om mensen maar te stimuleren vooral mooie verhalen mbt het PGB aan de gemeente te vertellen ivm de zorg voor je kind dan begin je mijns inziens al verkeerd. Vraag je nou eens af of het werkelijk uitmaakt uit welk potje de zorg komt, is het nou echt zo belangrijk dat je het via PGB of via ZIN krijgt? Of is het belangrijker dat je kind de zorg krijgt die hij/zij nodig heeft?

Ik zelf vind het vele malen belangrijker dat mijn kinderen de zorg krijgen die ze nodig hebben dan uit welk potje dit komt. Mijn prioriteiten zullen bij zorgaanvraag via de gemeente dus ook liggen in die zorg voor elkaar krijgen. De volgende stap is dan voor mij als ouder om te zorgen dat mijn kinderen de zorg krijgen via een hulpverlender die bij ze past. Dit alles doe ik desnoods gewapend met de internationale rechten van het kind in mijn hand. Pas als allerlaatste is voor mij eventueel van belang om een gesprek aan te gaan met de gemeente welk potje (ZIN/PGB) we hiervoor zouden willen gebruiken. Op deze manier heb ik het nl dan wel eerst voor elkaar gekregen dat mijn kinderen de eventuele zorg krijgen die nodig is ongeacht uit welke pot geld dit komt en dat de opstart als ook de continuïteit van zorg zo beter gewaarborgd is. En het meest belangrijke van allemaal is nog wel dat door dat voor mijn gevoel door zo te handelen het kind en wat het nodig heeft centraal staat.

Verder vind ik het belangrijk dat ouders beter op de hoogte zijn van de internationale kinderrechten. Deze kun je vinden op bijvoorbeeld http://www.kinderrechten.nl/. Ik hoop dat ouders zich ook bewust zijn dat deze internationale rechten altijd boven lokaal, regionaal, provinciaal en landelijk recht gaan. Maar er dus gebruik van als je ze nodig hebt om op te komen voor de belangen van je kinderen.

Ik had natuurlijk deze blog heel kort samen kunnen vatten in wat ik voor mij de juiste weg vind dus bij deze:

• Zorg dat je als ouder op de hoogte bent van de internationale kinderrechten
• Ga eerst als ouder zorgen dat je de zorg voor je kind via gemeente toegekend krijgt.
• Nu is het tijd om te zorgen dat de zorg gedaan kan worden door een hulpverlener die bij je kind past.
• En als laatste kun je het samen gaan hebben welk potje het meest geschikt is voor de te leveren zorg.

Dikke kus
Essie

Onmenselijk

Vandaag was het zo eindelijk zo ver zoonlief zou eindelijk onder narcose geholpen gaan worden in een gespecialiseerde tandheelkundige kliniek. Nu het avond is en hij lekker in zijn bed ligt te slapen komen bij mij als moeder de emoties naar boven. Dit na een hele dag het knopje begeleiding aan te hebben gehad staat nu het knopje mama-modus weer aan. Alhoewel mama-modus is het ook weer niet echt...essie-modus ook niet...het zal wel een mengelmoes-modus zijn zoals hier wel vaker het geval is.

Zittend in het hoekje van de bank blijven de woorden van onze auticoach door mijn hoofd galmen. Hij noemde het ONMENSELIJK zoals we vandaag met zoonlief om hebben moeten gaan. Ja we wisten dat de ingreep MOEST gebeuren, we wisten dat het NIET makkelijk zou zijn...en ja hij heeft gelijk eigenlijk was het ONMENSELIJK.

Want wat is er menselijk aan dat je als moeder samen met een andere volwassene je zoon moet fixeren omdat hij vanuit zijn paniek uit een rijdende auto probeert te komen? Wat is er menselijk aan als je een 10jarige moet fixeren op een parkeerplaats omdat hij anders zichzelf of een ander kan verwonden?? Wat is er menselijk aan als je je kind wat in paniek is medicatie gedwongen moet geven? En wat the hell is er menselijk aan het feit dat de angst van je zoon zelfs dwars door de zware medicatie heen knalt zodat je kind door verpleegkundigen al in de auto voor de deur van de gespecialiseerde kliniek onder narcose gebracht moet worden om zelfs maar naar binnen te kunnen en dan uiteindelijk behandelt te kunnen worden? Wat is er menselijk aan om je kind met fixatieband te zien liggen bij het ophalen omdat zelfs onder narcose hij onrustig is door zijn angst?

Het enige menselijke aan heel de dag is nog wel dat er vandaag geen woorden nodig waren van zullen we maar zus of zo doen, maar dat blikken met elkaar uitwisselen voldoende waren om direct tot handelen over te gaan. Hierdoor bleef zoonlief voor mijn gevoel heel veel bespaard...gelukkig maar. Wat dat betreft ben ik de mensen van de gespecialiseerde tandheelkundige kliniek, onze auticoach en mezelf dankbaar dat we ondanks dat we onmenselijk moesten handelen zoonlief toch hebben kunnen helpen. En ooo wat ben ik trots op dat kleine dappere mannetje die dit allemaal heeft moeten ondergaan.

En terwijl de tranen achter mijn ogen prikken mompel ik in stilte...sorry lieve knul...sorry dat we je zo onmenselijk moesten behandelen vandaag. 

#jeugdwetfeestje, verantwoording en excuses graag

Onderstaande is een mail die gestuurd is aan het ministerie van vws via hun contactformulier op: https://www.rijksoverheid.nl/contact/contactformulier . Dit naar aanleiding van het feestje mbt aanname van de jeugdwet welke op 24 april gehouden werd. De aankondiging van dit feest werd via het twitteracount van Leon Wever naar buiten gebracht https://twitter.com/leonwever/status/459456477842141184/photo/1

Bij deze vraag ik u beleefd doch dringend om verantwoording af te leggen voor het houden van een feest mbt #jeugdwet. Niet alleen vind ik dit feest onsmakelijk en ongepast het is ook nog eens schofferend en kwetsend richting ouders, kinderen en professionals die u keer op keer op de valkuilen van deze nieuwe wet hebben gewezen waardoor zij straks de dupe gaan worden van deze wet. Zij mogen straks de puinhoop ruimen die door aanname van deze wet worden veroorzaakt.

Aan rtl-nieuws heeft u aangegeven dat dit feest voor de medewerkers was omdat zij zo ontzettend hard gewerkt hadden om deze wet erdoor te krijgen. Dit wekt bij mij de indruk dat de gesprekken die met ouders, jongeren en professionals gevoerd zijn dan puur voor de bühne zijn geweest. Voor het oog van volk en vaderland maar even doen alsof u ze serieus zou nemen. Mag ik u erop wijzen dat uw ambtenaren gewoon hun werk hebben gedaan waarvoor ze gewoon salaris ontvangen hebben. Als iedere werknemer een feest zou krijgen voor het doen voor hun werk dan hebben menig werknemer nog wel wat feestjes te goed denk ik zo.

Verder ben ik van mening dat u niet alleen uitleg en verantwoording schuldig bent aan de mensen die zich in mijn ogen terecht gekwetst voelen door dit smakeloze feest. Ik ben ook nog eens van mening dat een welgemeend openbaar publiekelijke excuses richting deze mensen enorm om zijn plaats is.

Ik ga er bij deze dan ook vanuit dat ik binnen 24 uur de verantwoording waarom ik gevraagd heb ontvang alsmede het openlijk en publiekelijke excuus. 

***UPDATE***
Onderstaande mail ontving ik als antwoord

Hieronder volgt een reactie op uw e-mail naar aanleiding van de berichten omtrend het feest dat
is gehouden door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in verband met het
aannemen van de Jeugdwet. U bent van mening dat het geven van dit feest door het ministerie
ongepast is en eist publiekelijke excuses.

Wij danken u voor de moeite die u heeft genomen om uw mening onder de aandacht te brengen. We hebben uw e-mail ter informatie doorgestuurd naar het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Indien er naar aanleiding van uw bericht aanvullende informatie gewenst is, neemt de betreffende beleidsafdeling contact met u op.

Wij vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. 

Met vriendelijke groet,

(naam verwijdert ivm privacy)

Publieksvoorlichter Informatie Rijksoverheid

Een glimlach van je kind

De mensen die me kennen weten hoe ik over medicatie denk, zeker als het om medicatie bij psychiatrische aandoeningen gaat. Ik zie medicatie daarbij niet als een oplossing maar als een hulpmiddel om weer verder vooruit te kunnen. Deze oplossing kan betekenen dat medicatie slechts tijdelijk gebruikt gaat worden ter ondersteuning echter er zijn mensen die levenslang ondersteuning door middel van medicatie nodig zullen hebben. Ik vergelijk het altijd maar met iemand die diabetes heeft en insuline nodig heeft. De geïnjecteerde  insuline is een ondersteuning om het insulinegehalte in het lichaam weer op peil te brengen omdat het lichaam dit zelf niet meer kan. Een diabetes patiënt zal echter ook drastisch zijn of haar levenswijze aan moeten passen want anders heeft het geen nut om het insulinepijl te proberen kunstmatig te regulieren. Hetzelfde geld bij veel mensen met een psychiatrische aandoening, zowel volwassenen als kinderen, dat hun lichaam zelf niet in staat is om een bepaald stofje in de hersenen te reguleren en dus kan een medicijn hierbij helpen. In diezelfde tijd kan er via een andere behandeling of begeleidingsvorm gekeken worden naar wat kan de persoon in kwestie leren voor nu en in de toekomst om handvatten te ontwikkelen en leren deze toe te passen. Heel soms lukt het dat iemand dan medicatievrij door het leven kan, helaas zal echter voor het merendeel medicatie altijd noodzakelijk zijn gewoon omdat als het ontbrekende stofje niet aangevuld wordt hun leven niet leefbaar is.

Ik schrijf dit ter verduidelijking omdat wij onlangs met onze jongste zoon die de diagnose PDD-NOS heeft voor een keuze stonden. Een keuze omdat het mannetje zelf aangaf een vol hoofd te hebben, hij zelf geen raad meer wist met zichzelf. Hij reageerde op manieren die zoals hij niet wilde reageren en werd weer bang en angstig voor vanalles. Vanuit die angst kwamen dan weer paniekaanvallen voort, die hem niet alleen uitputte maar er ook voor zorgde dat hij dan regelmatig een stukje tijd kwijt was. Een mannetje wat dolgraag naar school wilde maar door het volle hoofd steeds maar vastliep. Hier was dringend advies nodig van een psychiater, hulp van papa, mama, de auticoach en school waren nu even niet genoeg. Alles leek erop te wijzen dat zoonlief gewoon heel lang geprobeerd had aan de verwachtingen van iedereen te voldoen tot hij op een punt kwam dat hij dit niet langer meer kon en als een kaartenhuis in elkaar stortte.

De verwijzing naar de psychiater was er eentje die niet over 1 nacht ijs ging. Niet omdat wij, school of de auticoach hier niet achter stonden. Nee dit omdat onze huisarts nadat wij aangegeven hadden dat we graag een verwijzing wilden voor zoonlief deze niet direct wilde verwijzen. Gelukkig kennen we de klappen van de zweep hier wel en hebben we onze poot stijf gehouden en gewoon op die doorverwijzing gestaan. Onze zorg was immers zo snel mogelijk advies van een psychiater over hoe wij onze zoon het beste konden helpen.

Uiteraard waren de gesprekken thuis niet van de lucht en hielden we er ernstig rekening mee dat er nu geen ontkomen meer aan was en dat zoonlief het niet ging redden zonder medicatie. Eenmaal bij de psychiater werd ook daar al snel duidelijk dat medicatie nu echt nodig is. Dus sinds dat bezoek aan de psychiater heeft zoonlief medicatie. Als ik dan zie wat de medicatie met hem doet zijn wij als ouders blij dat we tot deze stap zijn overgegaan. Heel langzaam aan begint zoonlief weer wat op te krabbelen. Hij merkt zelf dat dingen hem weer lukken zoals naar school gaan. Maar ook andere dingen die zo op het eerste oog niet bijzonder lijken zoals bijvoorbeeld spelen met andere kinderen lukken hem weer. Het meest verbazende voor ons is eigenlijk nog wel dat een mannetje waar normaal geen pil in te krijgen is, zelfs geen paracetamol, zelf om zijn medicatie vraagt en het zonder pardon in neemt. Dankzij de medicatie is er weer ruimte in zijn hoofd, ruimte om te leren, nieuwe dingen te ontdekken ....en het belangrijkste van alles ruimte om weer plezier te kunnen maken...

Als we dan kijken naar onze knul weten we dat we de juiste beslissing samen met de psychiater hebben genomen...zeker als we nu mede dankzij de medicatie weer een glimlach op die mooie snoet van onze zoon zien. Want laten we eerlijk zijn wat is er nou mooier voor een ouder dan een glimlach van je kind...

Dikke knuf

Essie

Jouw blauwe ogen

Twee blauwe ogen kijken me aan,
klein, flets, vragend en vol verdriet.
Als je in me kon kruipen dan had je dat gedaan,
want je wil niet dat iemand je zo ziet.

Als dan de trein rustig het station uit rijdt,
kijken jou blauwe ogen me voor een tweede keer aan.
Je voelt dat mama je ook zonder woorden wel begrijpt,
en jou ogen vragen of we echt naar huis toe gaan.

Weer veilig terug in onze eigen stad beland,
kijken jou blauwe ogen me voor de derde keer aan.
Je pakt me stevig bij mijn hand,
en heel langzaam zie ik het weer beter met je gaan.

Ssssst...mondje dicht

Morgen, dinsdag 11 februari, is het eindelijk zover dan behandelt de eerste kamer de jeugdwet. Een wet die in mijn ogen zwaar onderscheid maakt tussen somatisch zieke kinderen en psychiatrisch zieke kinderen. Tja dat kan alleen in Nederland. Maar het allerergste vind ik nog wel dat je schijnbaar niet mag benoemen dat dit onderscheid straks door een wet gemaakt wordt. Degene die het wel doet krijgt prompt het verwijt dat hij/zij de persoon is die het onderscheid maakt ondanks dat de wetgevers zijn die deze wet in elkaar geflanst hebben.

Ben ik blij met deze tegenstellingen? Nee verre van want voor mij heeft ieder kind recht op een goede toegankelijke gezondheidszorg. Ik maak hierbij geen verschil tussen kinderen met somatische gezondheidsproblemen of psychiatrische gezondheidsproblemen. Dat doet de jeugdwet al prima zonder mijn hulp. 

Ik pas er echter voor mij de mond te laten snoeren door dit verschil niet inzichtelijk te benoemen. Ja de voorbeelden zijn kwetsend vooral voor hen die altijd vol overgave voor hun somatisch zieke kind zorgen. Maar het is nog veel kwetsender als wij ouders en daarmee ook de professionals van psychiatrisch zieke kinderen de voorbeelden van het verschil niet mogen benoemen. Ook ik als ouder van een kind met een psychiatrische aandoening zorg vol overgave intensief voor mijn kind. En met alle respect mijn kind (en daarmee alle kinderen zoals mijn kind) heeft net zo goed recht op goede verzekerde zorg als een kind met een somatische aandoening.

Laten we het voor de gein eens omdraaien dat somatische zorg overgaat naar de gemeenten en psychiatrische zorg verzekerd blijft. Ik durf erom te wedden dat de mensen met net zo'n verontwaardiging, verdriet, boosheid en onmacht het verschil in recht op zorg zullen benoemen zoals dat nu gebeurt mbt onze kinderen. 

Is dat leuk??? Nee leuk is het verre van. Kan het kwetsend overkomen bij een ander?? Ja dat kan. Maar hoe spijtig ook imo is het bittere noodzaak. Ik als ouder wil de tegenstelling die de #jeugdwet veroorzaakt niet. Ik kom op voor het belang van mijn kind en dat is het belang van goede toegankelijke zorg. En dat doe ik niet alleen voor mijn kind maar voor IEDER kind. Je kunt er namelijk donder op zeggen als de overheveling van #jggz met de jeugdwet een feit is het maar een kleine stap is voordat er besloten gaat worden dat ook somatische kindzorg naar de gemeenten gaat.

Dus door die verschillen die de wet maakt tussen somatische kindzorg en psychiatrische kindzorg te benoemen maken we hopelijk inzichtelijk hoe belachelijk deze nieuwe jeugdwet is waar dit onderscheid in gemaakt wordt. En aangezien mijn kind te jong is om hierin gehoord te mogen worden, te jong is om op te mogen komen voor zijn belang zal ik dat als zijnde zijn moeder dus voor hem moeten doen. 

Normaliseren

Ik moet er de laatste tijd ivm de nieuwe Jeugdwet vaak aan denken. Het woord normaliseren wordt nogal eens in de mond genomen door de dames en heren beleidsmakers. Zowel op landelijk als lokaal niveau. Maar wat bedoelen ze nou eigenlijk met normaliseren?

Eerlijk is eerlijk tot op de dag van vandaag heb ik geen flauw benul van hoe ze dit bedoelen. Voor wie moet iets normaal zijn...voor degene die beleid maakt en de zorg gaan verlenen? Voor de zorgvrager en diens gezin? Gaan we van een kind met bijvoorbeeld autisme nou werkelijk verwachten dat ie maar plots de wereld om hem heen begrijpen moet omdat dit normaal is? Of gaan we van iemand met een verstandelijke beperking ineens verwachten dat die hetzelfde reageert en handelt als iemand zonder een verstandelijke beperking? Gaan we straks zulke kinderen en volwassenen daadwerkelijk zeggen dat ze maar eens "Normaal" moeten doen?

Misschien moeten de dames en heren beleidsmakers zelf even normaliseren en beseffen dat bepaald gedrag nu eenmaal bij bepaalde aandoeningen horen. Immers van iemand die niet kan lopen zeggen we ook niet: "Hey ga eens ff lopen want dat is normaal". Waarom verwachten ze dat bij niet zichtbare aandoeningen dan wel? Is het omdat ze de uitleg niet willen horen waarom iemand is zoals hij/zij is. Willen ze de uitleg niet horen waarom iemand doet zoals hij doet?

Tuurlijk ik geef toe het is best moeilijk een uitleg te begrijpen voor iets wat onzichtbaar is. De dames en heren beleidsmakers zullen niemand horen zeggen dat het makkelijk is. Maar ondanks dat het niet makkelijk is voor een ander denk ik toch dat het de ander is die zal moeten leren accepteren dat sommige dingen nou eenmaal bij bepaalde aandoeningen horen ook al zijn deze aandoeningen onzichtbaar. Voor de mensen die deze aandoeningen hebben zijn deze dingen heel normaal...En dan kan ik nog steeds niet ophouden met de vraag...

Wie moet er nu eigenlijk normaliseren?

Dikke knuff

Essie

Essie voor Essie

Vandaag was het tijd voor even wat quality-time met dochterlief. Lekker even een momentje samen alleen met mama zonder grote broer en kleine broer erbij. Het ultieme middagje uit is dan natuurlijk gezellig samen shoppen. Met een dochter van bijna 14 is het natuurlijk ook niet moeilijk om te verzinnen waar we op jacht naar zouden gaan...vandaag was het NAGELLAKJACHTDAG

Eenmaal in het winkelcentrum vlogen we van de ene drogisterij naar de andere...kijkend naar al die kleurtjes in de nagellakschapjes vonden we eigenlijk niet echt iets van onze gading. Tot ik weer stil stond bij een merk waar een facebook vriendin en ik het samen over hadden gehad. Een merk wat ik al wel kon maar steeds maar niet kocht omdat ik het nogal prijzig vond, ondanks alle leuke kleurtjes van dat merk. Aangezien ze die in het winkelcentrum alleen bij de etos verkopen was het dus hop de etos in. Ook dochterlief was direct weg van al die kleurtjes. Ik bleef het veel geld vinden om het daaraan uit te geven dus hop de etos weer uit..toch maar verder kijken bij andere goedkopere merkjes.

Dochterlief en ik kregen echter de kleurtjes van dat ene merk niet meer uit ons hoofd. Tja wat doe je dan in zo'n geval?? Natuurlijk dan ga je nog een keer kijken om het vervolgens nog niet te kopen. Er zat dus voor ons maar 1 ding op. Gezellig samen ergens wat drinken wat natuurlijk onder luid gegiebel zoals alleen een moeder en dochter dat samen kunnen. Daarna zouden we weer rustig aan huiswaarts gaan.

Natuurlijk Essie zou Essie niet zijn als ze onderweg het plan toch nog ff wijzigde om ergens anders langs te gaan. Zouden we nl net wat anders fietsen dan zou dat ons regelrecht naar nog een etos leiden. Dochterlief schaterde het uit toen ik zei dat we toch nog ff bij die andere etos langs zouden gaan. Eenmaal daar was het maar goed ook want daar stonden ze hoor de lakjes die wij zo mooi vonden. Eerlijk is eerlijk ze werden eigenlijk alleen maar mooier en mooier want de kleurtjes die wij op het oog hadden daar ging bij deze etos mooi 30% vanaf. Daar had deze mama natuurlijk wel oren naar en we zij dan ook prima geslaagd mijn dochter en ik.

Het zijn dus deze lakjes van Essie geworden. Oftewel Essie voor Essie :-)

Dikke knuf

Essie

Geef mij nu je angst

Als er mensen zijn die ondertussen nog niet gehoord hebben dat jeugd ggz vanaf 2015 naar de gemeente gaat dan weet ik het ook niet meer. Gelukkig is de eerste kamer nog aan zet en hoop ik oprecht dat zij de in mijn ogen verstandige keuze maken om ervoor te zorgen dat deze plannen niet door zullen gaan.

Jullie mogen gerust weten ik ben ontzettend huiverig voor wat ons als ouders en onze kinderen te wachten staat als straks onverhoopt deze specialistische tak van zorg toch naar de gemeente gaat. Ik heb er met verschillende landelijke politici gesprekken over gehad. De meesten zetten zich in mijn ogen oprecht in om de zorgen die leven bij veel ouders weg te nemen. Sommige politici luisteren zelfs echt en dat hoor je dan weer in de debatten terug. Dat is natuurlijk heel mooi...

En toch...toch weten deze mensen de onrust in mij over deze absurde wet niet weg te nemen. Ik vrees niet alleen meer bureaucratie waardoor er flink wat geld niet naar de o zo nodige zorg zal kunnen. Nee sterker nog dat is niet eens mijn grootste angst..mijn grootste angst zijn raadsleden zoals Michel van Dijk (gemeenteraadslid Forza Haarlemmermeer) die zich vandaag behoorlijk ongenuanceerd uitliet op twitter over ouders die met hun kinderen naar jeugd ggz gaan. Deze beste man denkt op de stoel van de arts en ouders te kunnen gaan zitten die gezamelijk voor een kind besloten hebben welke behandeling het beste bij een kind past. Hij schijnt nog in het ouderwetse denken te zitten dat ouders en artsen kinderen voor het gemak maar volproppen met pilletjes. 

Wat ik via deze weg dit raadslid en gelijkgestemden zoals hem mee wil geven is dat raadsleden daar niet over te oordelen hebben. Laat staan dat jullie ouders mogen veroordelen en jeugd ggz afdoen alszijnde opvoedingsprobleem. Als je het verschil daarin niet weet dan ben je niet raadslidwaardig imo. Het is niet aan de raadsleden om een behandelingsinhoudelijk oordeel te hebben. Het is je taak als raadslid om er voor te gaan zorgen dat de ouders die straks bij de gemeente aan moeten kloppen mbt jeugd ggz voor hun kind de zorg krijgen die aangegeven wordt door een arts en de ouder van dat kind. Uw persoonlijke opvatting hebben compleet los te staan van een wet die straks uitgevoerd moet gaan worden. Kunt u als raadslid die taak niet aan en deze twee zaken niet scheiden dan bent u in mijn ogen de functie raadslid niet waardig.

Heel veel ouders en professionals hebben handreikingen gedaan aan verschillende gemeenten. Hetzij door hun ervaringsverhaal te doen, hun zorgen mbt knelpunten te uiten en anderzijds actief mee te denken om als deze zogenaamde transitie dan toch door moet gaan hoe die zo goed mogelijk kan verlopen. En dan komt er zo'n raadslid als Michel van Dijk aan die nogmaals haarfijn alle vooroordelen waar ouders, kinderen en professionals uit de jeugd ggz al jaren tegen vechten nog eens dunnetjes over doet. 

Op zo'n moment kan ik bijna janken, want ik heb het inmiddels zo ontzettend gehad met die vooroordelen, ze maken me niet alleen boos maar ook bang. Waarschijnlijk is er geen enkele politici die zich wat aan zal trekken van deze angst...maar deze angst die ik zo regelmatig voel zou ik graag aan ze willen geven...al was het maar voor heel even. Ik hoop dan ook oprecht dat landelijke politici bereid zijn om het raadslid wat ik genoemd heb eens op te zoeken en goed te kijken naar diens tweets. Het zal wel ijdele hoop zijn maar heel misschien begrijpen ze dan onze angst met zulke raadsleden een stukje beter. En wie weet krijgen hun dan ook spontaan voor de ouders en voor de kinderen het lied "Geef mij nu je angst" in hun hoofd.

Knuff

Essie

Twijfels

Heel lang heb ik getwijfeld of ik het zou gaan doen. Een blog openen bedoel ik dan. Een hele tijd geleden de eerste stap gezet door me aan te melden...en toen..toen sloeg ik dicht. Wat moest ik nou in hemelsnaam gaan schrijven in een blog. Wat heb ik een ander te zeggen, is het wel voor een ander dit blog of is het meer voor mezelf??



Waarover ik allemaal ga schrijven daar ben ik nog steeds niet uit. Wat ik wel weet is dat het me niet uit maakt of een ander dit blog zal lezen of wat een ander er van zal vinden. Het is immers MIJN blog...het heet toch ook niet voor niets...Essie's Place.

Mezelf kennende wordt het dan dus ook een hak op de tak blog met tal van onderwerpen die mij bezig houden. En voor de mensen die willen weten wie ik ben..ik ben Essie, vrouw van...moeder van...zus van..dochter van...vriendin van. En laten we vooral niet vergeten dat ik gewoon ik ben, een mens van vlees en bloed met haar eigen gedachten, ideeën en met vooral een eigen mening ;-)

Een hele dikke knuf
Essie